ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΑ ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ
Έπειτα βγάζαμε τον Επιτάφιο. Ένα πανί με κεντημένο
Τον Αποκαθηλωμένο Κύριο.
Ο Γέροντας τον έριχνε στον ώμο και έπαιρνε
Το μονοπάτι. Ακολουθούσαμε μ’ αναμμένα κεριά.
Μπροστά μας τα αηδόνια έσκαβαν βαθιά στη νύχτα
Τονίζοντας σε αγγελικό ήχο τα Εγκώμια.
Χαμηλά το ποτάμι γυάλιζε στο φως του φεγγαριού.
Μακριά, πολύ μακριά
Οι χρυσοποίκιλτοι υποτελείς
Αποφάσιζαν
Τούτη τη βιολετί ομορφιά
Απολέσαι.
Οι Γραμματείς και οι Νομοδιδάσκαλοι
Που αγνοούν
Το «θανάτω θάνατον πατήσας».
Γιάννη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήένα θαυμάσιο ποιητικό κομμάτι
που κομματιάζει τη καρδιά και θολώνει ειδικές στιγμές...
Να είσαι καλά, Φίλε μας.
(και να μη ξεχνάς τα χαιρετίσματα στην αγαπημένη μας Φίλη)
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ