8. ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΝΤΟΡΙΖΟΥ- Αρχή της δεκαετίας του ‘60
-Πως πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Θυμάστε την στιγμή της πρώτης απόφασης;
Ήταν αρχές του 1964. Στα χρόνια εκείνα εκλογές γίνονταν όταν αποφάσιζε η εκάστοτε Κυβέρνηση. Δεν υπήρχε προσδιορισμένος χρόνος ανά τέταρτο Οκτώβρη, όπως γίνεται σήμερα. Το μαχαίρι και το πεπόνι είχε το υπουργείο Εσωτερικών. Να σκεφτείτε ότι οι προηγούμενες του 1964 εκλογές είχαν γίνει το 1959. Είχαν περάσει δηλαδή 5 χρόνια.
Αρχές λοιπόν του ’64 και οι εκλογές είχαν αποφασισθεί για Ιούνιο – Ιούλιο. Βρεθήκαμε στο γραφείο του Καρτάλη του οποίου διάδοχος προετοιμάζονταν ο Γ. Λούλης. Διευθυντής του γραφείου ο μακαρίτης Θανάσης Μαγνήσαλης. Παρών και ο Γιώργος Μπαλής ο οποίος εξελέγη στις εκλογές εκείνου του χρόνου δήμαρχος Νέας Ιωνίας. Έψαχναν τους υποψήφιους της Ένωσης Κέντρου (και προσκειμένους στους Καρτάλη – Λούλη) για το Πήλιο. Όταν έφθασαν στην Πορταριά με βρήκαν έτοιμο, μπροστά τους. Εγώ, νεαρός τότε, δεν το είχα σκεφτεί. Δέχθηκα με κάποιες προϋποθέσεις. Να με δεχθεί και να συνεργασθεί μαζί μου και η Ε.Δ.Α, το κόμμα της Αριστεράς. Πίστευα ότι με μόνη την προσωπική μου παρουσία, (έστω κι αν ήμουν πτυχιούχος Μηχανικός) και τις ψήφους της Ένωσης Κέντρου, δεν είχα ελπίδα. Για αυτό και ζητούσα την μεγαλύτερη συναίνεση.
Έκαναν λοιπόν τις επαφές τους με την ηγεσία της Ε.Δ.Α, ταυτόχρονα κι εγώ συζήτησα με τον συχωρεμένο τον Νίκο Κοντοβά, εκπρόσωπο της Αριστεράς στην Πορταριά. Την τελική απόφαση για την Ε.Δ.Α, καταφατική για την συνεργασία, μας την ανακοίνωσε στο καφενείο του Πεταλά η βουλευτής Μ. Καραγιώργη.
Στον συνδυασμό, αν θυμάμαι καλά, υπήρχε ένας υποψήφιος Ε.Δ.Α., ο Ν. Κοντοβάς. Είχαμε συμφωνήσει ότι σε περίπτωση εκλογής, εκείνος θα αναλάμβανε τη θέση του αντιπροέδρου. Όπως ακριβώς και έγινε. Σε εκείνες τις εκλογές είχαν κατέβει 4 συνδυασμοί. Υπήρχε δεύτερος της Ε. Κ που ψηφίσθηκε από όσους δεν συμφωνούσαν με την συνεργασία μας με την Ε.Δ.Α. Υπήρχαν ακόμη και οι δυο της δεξιάς, με επικεφαλής τους συχωρεμένους Στρατηγόπουλο και Παραδάκη, οι οποίοι, παλιότερα, εκλέγονταν ύστερα από εσωτερικές εκλογές, εναλλάξ στη θέση του Προέδρου για πολλά χρόνια.
Να πούμε χαρακτηριστικά ότι πάντοτε πρώτος εκλέγονταν ο Στρατηγόπουλος. Όμως από το 1952 κι ύστερα και ανά διετία, κάποιος σύμβουλος, ψήφιζε ως Πρόεδρο της Κοινότητας τον Δημοσθένη τον Παραδάκη, ο οποίος, αν δεν κάνω λάθος, εξελέγη δυο φορές με αυτόν τον τρόπο Πρόεδρος της Κοινότητας Πορταριάς .
Σε εκείνες τις εκλογές, το ποσοστό του δικού μας συνδυασμού έφθασε το 45%. Τότε δεν υπήρχε δεύτερος γύρος, δεύτερη Κυριακή, κι έτσι αναλάβαμε αμέσως.
-Περιγράψτε μας την Πορταριά του 1965. Αναφερθείτε στους ρυθμούς ανάπτυξης εκείνων των χρόνων.
Ας μη ξεχνούμε ότι ανέλαβα το 1964. Όμως καλά κάνετε και αναφέρετε το 1965. Επειδή τότε ακριβώς, τον χρόνο αυτό, άρχισε μια κατάσταση, που μπορεί να επέφερε πολλά δεινά στον τόπο, όμως, παραδόξως εμάς μας ωφέλησε – και θα σας εξηγήσω το γιατί.
Το 1965 είναι ο χρόνος της αποστασίας. Βαθύτατα δημοκρατικοί νιώσαμε, όπως οι περισσότεροι Έλληνες, ένα έλλειμμα, ένα χάσμα, ένα κενό, μια απογοήτευση τότε. Όμως ως πορταρίτες ωφεληθήκαμε – να γιατί: Στην κυβέρνηση ως υπουργός Δημοσίων έργων βρέθηκε ο Τζόν Γκλαβάνης. Το δεξί χέρι του Γκλαβάνη ήταν ο Γιάννης Τζελάτης, πολιτικός μηχανικός εκ Πορταριάς. Με πιστώσεις του Υπουργείου Δημόσιων Έργων έγιναν τότε:
§ Το πάρκιγκ απέναντι από το Δημαρχείο. Εκεί υπήρχαν πολλά μικρά σπιτάκια, εγκαταλελειμμένα, τα οποία είχε αγοράσει και απαλλοτριώσει η Κοινότητα επί Στρατηγόπουλου. Τα γκρεμίσαμε, ισοπεδώσαμε τον τόπο και δημιουργήσαμε τότε το πάρκιγκ.
§ Επίσης δημιουργήθηκε η νέα πλατεία, εξ’ ολοκλήρου, έτσι όπως υπάρχει σήμερα. Υπήρχαν δυο διώροφα κτήρια κολλητά στου Κρίτσα, της Λαμπρινής Δόμπα με καταστήματα στο ισόγειο και του Παπαγγελή, σε μεγάλο βάθος προς την σημερινή πλατεία και με πλάτος όσο είναι του Κρίτσα. Αυτά αγοράσθηκαν με χρήματα του υπουργείου Δημοσίων Έργων, απαλλοτριώθηκαν και γκρεμίσθηκαν. Διαμορφώθηκε ακόμη ο τοίχος της πλατείας – εκεί υπήρχε ένα πρανές. Επίσης από την άλλη πλευρά της πλατείας γκρεμίσθηκε ένα γιαπί αναψυκτηρίου που είχε φτιάξει ο Στρατηγόπουλος και είχε παραμείνει ημιτελές. Στη θέση του χτίσθηκε το σημερινό «Ερατώ», το κοινοτικό κατάστημα, με τα 10 δωμάτιά του.
Τα έργα τουριστικής κατεύθυνσης λοιπόν έγιναν εκείνη την εποχή. Και επί τη ευκαιρία, να πούμε εδώ, ότι ο καλός δήμαρχος κοιτάζει το καλύτερο για τα χωριό του, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και διαφορές με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Βαθύτατα δημοκρατικοί δεν αγαπήσαμε την αποστασία. Όμως εκμεταλλευτήκαμε τη συγκυρία για το συμφέρον του χωριού μας.
Πρέπει να πούμε ότι εκείνα τα χρόνια ο Τουρισμός, τουλάχιστον για την Πορταριά, βρίσκονταν στα σπάργανα. Και μάλιστα οι γεροντότεροι τότε με λοιδορούσαν, εμένα τον νεαρό, για τα έργα που σας ανέφερα. Εκείνοι ζητούσαν κυρίως αυλάκια για τα κτήματα τους. Τους μιλούσα για την παράδοση του «Θεοξένια» κι εκείνοι έβρισκαν ότι η παράδοση αυτή τελείωσε με το κάψιμο του «Θεοξένια». Τους έλεγα «καλά εσείς τα καλλιεργείτε τα κτήματα σας. Τα παιδιά σας θα συνεχίσουν να τα καλλιεργούν;». Και δεν καταλάβαινα πόσο προφητικός ήταν ο λόγος μου τότε. Ήλθε ο καιρός που τα κτήματα εγκαταλείφθηκαν ή πουλήθηκαν για να δημιουργηθούν ξενοδοχεία κι έκτοτε ο κόσμος ζει, κυρίως, από τον τουρισμό. Αυτό φυσικά, δεν σημαίνει ότι δώσαμε βάρος μόνο στον τομέα αυτό. Προσπαθήσαμε και θα προσπαθούμε, με έργα υποδομών που συνεχώς κατασκευάζουμε, να κάνουμε τους νέους να γυρίσουν στα κτήματα τους, να ζωντανέψουν την ύπαιθρο και να συνεχίσουν το επάγγελμα των γονέων τους.
Αγροτικά έργα κάναμε στην μεταχουντική περίοδο μας. Επί χούντας φυσικά δεν έγιναν παρά η παράκαμψη των στροφών της εθνικής οδού, πριν την πλατεία Ταξιαρχών και το έργο του ηλεκτροφωτισμού του χωριού, με χρήματα από την πώληση ενός κτήματος στο Διμήνι.
Από το ’75 λοιπόν και στη συνέχεια κατασκευάσθηκαν, με μερικές δυσκολίες, οι αγροτικοί δρόμοι που υπάρχουν και σήμερα. Επίσης κατασκευάσθηκαν και οι υδατοδεξαμενές.
-Πώς λειτούργησε εκείνα τα χρόνια το Συμβούλιο; Διαβάζουμε σε πρακτικά παλαιοτέρων εποχών για ομόφωνες πάντα αποφάσεις;
Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν κομματικές τοποθετήσεις στο συμβούλιο. Κάποια χρόνια μάλιστα ίσχυε και το πλειοψηφικό σύστημα – δεν υπήρχε καν μειοψηφία. Κατά κανόνα συμφωνούσαμε επειδή δεν υπήρχαν θέματα που κέντριζαν την μειοψηφία. Σήμερα φτάσαμε να θεωρούμε «θεσμική» την αντίθεση της αντιπολίτευσης για οποιοδήποτε θέμα. Τότε, περισσότερο ειλικρινείς ή έντιμοι οι σύμβουλοι, έβλεπαν μόνον το συμφέρον του χωριού.
Αυτή τη καλή συνήθεια την έχουμε και ως μειοψηφία στην Τ.ΕΔ.Κ. Επειδή όλοι υπηρετούμε την Αυτοδιοίκηση, δεν κάνουμε αντιπολίτευση σχεδόν ποτέ. Εκεί που πρέπει να πούμε ναι θα πούμε, κι εκεί που χρειάζεται να ακουσθεί το όχι θα ακουσθεί. Στα περισσότερα θέματα πάντως συμφωνούμε.
-Τι υπηρεσίες πρόσφερε η Κοινότητα εκείνα τα χρόνια;
Όταν πρωτοεκλέχθηκα άλλαξα το ωράριο του γραμματέα της Κοινότητας, του μακαρίτη του Χαλκιαδόπουλου. Δουλεύαμε μαζί την Κυριακή, ημέρα της δικής μας αργίας και έπαιρνε το ρεπό του την Τετάρτη. Επί μια λοιπόν μέρα της εβδομάδας ασχολούνταν ο Πρόεδρος με θέματα της Κοινότητας. Μετά, σιγά – σιγά, εντάχθηκαν μια – μια και οι ημιαργίες. Εκτός από τις νέες αρμοδιότητες που προστίθονταν είχε και ο κόσμος καινούργιες απαιτήσεις. Ο κόσμος ζητούσε και εξακολουθεί να ζητά από τον Δήμο να λύσει τα προβλήματα του. Κι αυτό, εν εντέλει, είναι ευχάριστο. Ο Δήμος είναι ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στον πολίτη και την Κεντρική Εξουσία.
Οι τότε γραμματείς ήσαν πολυμαθείς, τολμώ να πω νομομαθείς, μια που δεν είχαν κάποια εκπαίδευση σχετική οι Πρόεδροι των Κοινοτήτων.
Η διαμετακομιδή των απορριμμάτων εκείνα τα χρόνια γίνονταν με το γαϊδουράκι του Γιώργου του Μελιτζανά. Κουβαλούσε τα σκουπίδια, που σαφώς ήσαν λιγότερα, μια που οι άνθρωποι δεν είχαν φθάσει στην σημερινή υπερκατανάλωση, με αρκάδες, μεγάλα δηλαδή κοφίνια. Στη συνέχεια παραιτήθηκε ο Μελιτζανάς και ανέλαβε την καθαριότητα ο Νίκος ο Παγωνάρης με σούστα για τη μεταφορά. Ο σκουπιδότοπος μας βρίσκονταν εκεί που είναι σήμερα το Κλειστό κι αργότερα το ΜΕΤΟΧΙ. Όταν αγοράσαμε ( γύρω στο ’87 ) το πρώτο μας αυτοκίνητο άρχισε η μεταφορά σε κάδους. Αργότερα καταργήσαμε τον σκουπιδότοπο και μεταφέραμε τα απορρίμματα στον Χ.Υ.Τ.Α Βόλου.
-Μιλήστε μας για εξαιρετικές στιγμές, για εξαιρετικούς ανθρώπους εκείνων των χρόνων.
Είναι πάρα πολλοί άνθρωποι που βοήθησαν το χωριό. Ένας άνθρωπος που βοήθησε το χωριό πάρα πολύ ήταν ο συχωρεμένος Νίκος Παναγούλας, γαμπρός στην Πορταριά, ο οποίος αγάπησε τον τόπο. Βοήθησε την περιοχή, βοήθησε κι εμένα, τον νεαρό τότε. Συνάδελφος στη δουλειά, είχε βαθμό βέβαια, ήταν επιθεωρητής Δημοσίων Έργων. Είχε πρόσβαση με το τότε Ταμείο Ανεργίας (τον πρόδρομο του ΟΑΕΔ). Είχαν μια πολύ σωστή τακτική. Αντί να χρηματοδοτούν επιδοτούσαν τους ανέργους με βοηθήματα. Έδιναν χρήματα στις Κοινότητες οι οποίες κατασκεύαζαν έργα, απασχολούσαν ανέργους. Είχαμε πάρει πολλά χρήματα, μέσω του ανθρώπου αυτού και πετύχαμε δυο ταυτόχρονα σκοπούς. Μειώσαμε στο ελάχιστο την ανεργία και κατασκευάσαμε πάρα πολλά έργα κοινής ωφέλειας στο χωριό.
Ο Νίκος Παναγούλας επίσης είχε φέρει ιταλική εταιρία η οποία έκανε τσιμεντενέσεις στην πηγή «Μάνα». Το παλιό φράγμα ήταν με ξερολιθιά και η πηγή έχανε πολύ νερό. Με τις τσιμεντενέσεις συγκεντρώναμε πια στο δίκτυο ύδρευσης όλο το νερό. Το έργο έγινε πριν αναλάβω Πρόεδρος, εγώ το παρέλαβα.
Επίσης θαυμάσιοι άνθρωποι ήσαν οι παλιοί πολιτικοί, ο Λούλης, ο Γκλαβάνης, ο Παπαστεργίου, ο Φιλιππίδης, ο Γιάννης ο Αντωνόπουλος στον οποίο χρωστάω πολλά. Ήταν ο πρώτος βουλευτής του νομού μετά την μεταπολίτευση και, παρόλο που δεν ανήκα ιδεολογικά στο χώρο του, βοήθησε την Πορταριά, επειδή, όπως μας έλεγε, «και μια δραχμή να σας δώσω εσείς θα την αξιοποιήσετε σωστά». Μας βοήθησε σε πάρα πολλά έργα. Ο Γιάννης ο Αντωνόπουλος ξόδεψε παλαιότερα για την πολιτική μια ολόκληρη περιουσία.
- Θυμηθείτε τη στιγμή της παύσης σας από τη Χούντα. Πώς ιδιωτεύει ένας άνθρωπος που «ανασαίνει» μόνο στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;
Η απόλυσή μου από το αξίωμα του Προέδρου κατά την δικτατορία ήταν σίγουρη και προδιαγεγραμμένη. Δεν ήταν δυνατόν να με αφήσουν εφ’ όσον γνώριζαν ότι στις Δημοτικές εκλογές του 1964 είχα συνεργαστεί με την ΕΔΑ. Επομένως δεν μου κακοφάνηκε. Όσο για την ιδιώτευση πρέπει να ομολογήσω ότι η απόλυση μου έκανε καλό, από οικονομικής πλευράς. Εργάστηκα απερίσπαστος, δημιούργησα μια περιουσία από την οποία ζω και σήμερα.
Θα συμπληρώσω και το εξής. Παρότι καινούριος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και πολύ νέος ήμουν αγαπητός σ’ όλους (Αστυνομικούς – Στρατιωτικούς – Πολιτικούς) θα μπορούσα ίσως να παραμείνω, αν πρόσφερα «γήν και ύδωρ» στους πραξικοπηματίες.
Δεν το έκανα όμως, παρά τις προτροπές και τις συμβουλές. Αυτό μου στοίχισε την καθαίρεσή μου και όχι μόνον. Είχα και ταλαιπωρίες κατά την διάρκεια της δικτατορίας, π.χ. δεν μου έδιναν διαβατήριο για να πάω γαμήλιο ταξίδι στην Ιταλία το 1970.
Κατά το χρόνο της αποπομπής μου δεν είχα αποστασιοποιηθεί από τα τεκταινόμενα, χωρίς όμως να παρεμβαίνω. Η μόνη ανάμιξή μου ήταν όταν εξετάστηκα ως βασικός μάρτυρας υπεράσπισης των συμφερόντων της Κοινότητας Πορταριάς σε δικαστική διαμάχη με τον Δήμο Βόλου για το νερό της «Μάννας».
Μετά την πτώση της δικτατορίας, η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με Πρωθυπουργό τον Κ.Καραμανλή και Αντιπρόεδρο τον Αρχηγό της Ένωσης Κέντρου Γεώργιο Μαύρο μας επανέφερε όλους τους αιρετούς ως Αντιπροέδρους των Κοινοτήτων με Προέδρους τους Διευθυντές των Σχολείων.
Πρόεδρος Πορταριάς λοιπόν ήταν ο Θανάσης Ρέτσιος, δ/ντής του Δημοτικού Σχολείου Πορταριάς και Αντιπρόεδρος εγώ, μέχρι τις δημοτικές εκλογές του 1975.
- Πώς επανέρχεσθε; Τι έχει αλλάξει; Πώς προσαρμόζεσθε;
Θα σας φανεί παράξενο, άλλα μετά την κοσμογονική αλλαγή της όψης του χωριού τα τρία τελευταία χρόνια (64-67) πριν από την δικτατορία, δεν φάνηκε καμία αλλαγή και καμμία πρόοδος. Κατά την γνώμη μου πήγαν 7 χρόνια εντελώς χαμένα. Ίσως κάποιοι αναφέρουν την παράκαμψη των στροφών των Ταξιαρχών του Εθνικού δρόμου. Εγώ να προσθέσω και την αλλαγή των λαμπτήρων του Δημοτικού φωτισμού, δεν θυμάμαι να έγινε κάτι άλλο.
Δεν χρειάστηκε να καταβάλω ιδιαίτερη προσπάθεια για να προσαρμοστώ. Είχα ήδη την εμπειρία, σε γνώριμο χώρο μπήκα, τα προβλήματα τα γνώριζα διότι όπως ανέφερα δεν είχα αποκοπεί από τους συγχωριανούς μου. Από την πρώτη ώρα που μας επανέφεραν (τα αιρετά Συμβούλια) αρχίσαμε δουλειά.
- Κάποια στιγμή, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80, εισέρχεται στην Αυτοδιοίκηση ο κομματισμός. Πως το αντιμετωπίσατε;
Κάνετε κάποιο λάθος, ο κομματισμός στην Αυτοδιοίκηση δεν εμφανίζεται το ’80. Υπήρχε και πριν, προηγουμένως σας είπα ότι στις εκλογές του ’64 συνεργάστηκα ως μέλος της ΕΔΗΝ, νεολαίας της Ένωσης Κέντρου με την ΕΔΑ (δεν είχε νομιμοποιηθεί το Κ.Κ.Ε.). Και τώρα το χρώμα του εκάστοτε συνδυασμού υποψηφίων το δίνει ο επικεφαλής υποψήφιος Δήμαρχος. Προσωπικά δεν συμφωνώ με τον κομματισμό της Αυτοδιοίκησης, θα προτιμούσα μια Αυτοδιοίκηση αδέσμευτη, ακομμάτιστη η οποία να ασχολείται με τα προβλήματα των κατοίκων του Δήμου. Δεν αναφέρομαι σε ακομμάτιστους Δημοτικούς Συμβούλους ή ακομμάτιστο Δήμαρχο. Θα ήταν υπερβολικό. Μιλώ για την μεταχείριση του Δήμου από τους εκάστοτε Κυβερνώντες. Δικός μας Δήμος…. δικός τους Δήμος. ΟΧΙ. Μπορεί να είναι δικός τους ο Δήμαρχος, όχι ο Δήμος. Εμείς πάντως σε κάθε εκλογή φροντίζουμε να έχουμε στο συνδυασμό μας υποψηφίους απ’ όλες τις κομματικές παρατάξεις, ακριβώς για να εκδηλώσουμε αυτό που πραγματικά πιστεύουμε δηλαδή σε αδέσμευτη και ακομμάτιστη Τοπική Αυτοδιοίκηση.
-Τι σημαίνει για σας προεκλογικός αντίπαλος; Ποιους από τους αντιπάλους σας ξεχωρίσατε;
Τον προεκλογικό αντίπαλο πρέπει να τον σέβεσαι και να τον υπολογίζεις. Έπαρση και αλαζονεία δεν επιτρέπονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Εμείς, σ’ όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, είχαμε αξιολογότατους εκλογικούς αντιπάλους, γι’ αυτό και τα συμβούλια που προέκυψαν από τις εκλογές, τόσο τα Δημοτικά όσο και τα Κοινοτικά, ήταν και είναι υψηλού επιπέδου. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιους, διότι θα αδικήσω τους άλλους. Επαναλαμβάνω, ήταν όλοι τους άριστοι.
- Ποιες υπήρξαν οι προτεραιότητές σας στα πρώτα χρόνια του Καποδίστρια;
Κατ’ αρχήν έπρεπε να προσπαθήσουμε να εμφυσήσουμε στους κατοίκους και των 4 χωριών που απαρτίζουν το Δήμο μας την δημοτική συνείδηση. Έπρεπε και πρέπει όλοι να σκεπτόμαστε και να ενεργούμε ως ένας ενιαίος και αδιαίρετος Οργανισμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Υπάρχουν μόνον Δημότες του Δήμου Πορταριάς. Το δεύτερο και σπουδαιότερο είναι η ισόρροπη ανάπτυξη όλων των δημοτικών διαμερισμάτων. Πρέπει να αναβαθμίσουμε τα λιγότερα αναπτυγμένα χωριά με ταχείς ρυθμούς.
Στόχος μας είναι η τουριστική ανάπτυξη και των τεσσάρων Δημοτικών Διαμερισμάτων , όλα έχουν αυτή τη δυνατότητα. Παράλληλα μπορούν η Άλλη Μεριά και το Κατηχώρι να αναπτυχθούν και στον αγροτικό τομέα. Οι αμπελώνες του Κατηχωρίου πρέπει να αναβιώσουν .
Στους ανθοπαραγωγούς της Άλλης Μεριάς δίνουμε κίνητρα να αναπτύξουν ακόμη περισσότερο τις επιχειρήσεις τους. Οι ελαιώνες που καλύπτουν ένα μεγάλο τμήμα της αγροτικής περιοχής του Δήμου δίνουν ένα καλό εισόδημα στους αγρότες της περιοχής. Ο Δήμος φροντίζει να έχουν κάθε δυνατή διευκόλυνση και εξυπηρέτηση για την καλιέργεια των ελαιοκτημάτων. (Αγροτικοί δρόμοι – αρδευτικά έργα).
Το πανέμορφο χωριό Σταγιάτες, πρέπει να στραφεί αποκλειστικά προς τον τουρισμό, έχει όλες τις προϋποθέσεις, αρκεί κάποιοι ιδιώτες να το αντιληφθούν και να ξεκινήσουν δημιουργώντας εκεί τουριστικές επιχειρήσεις.
Η Πορταριά εκτός από τον τουρισμό, ο οποίος βρίσκεται στην ακμή του, θα πρέπει να αξιοποιήσει και τις πολλές αγροτικές εκτάσεις οι οποίες παραμένουν ακαλλιέργητες. Ο Δήμος από το 1975 κατασκεύασε αρκετά χιλιόμετρα αγροτικών δρόμων, δεξαμενές άρδευσης, αρδευτικούς αγωγούς. Σήμερα εξακολουθεί να συντηρεί και να βελτιώνει τις υποδομές αυτές, δεν βλέπουμε όμως ενδιαφέρον από τους κτηματίες για καλλιέργεια των κτημάτων, πλήν ελαχίστων.
Για να διατηρηθεί ο τουρισμός σε υψηλό επίπεδο και στην Πορταριά, θα πρέπει οι τουριστικοί επιχειρηματίες να συνειδητοποιήσουν ότι οι πελάτες πρέπει να μένουν ευχαριστημένοι από την περιποίηση κατά την παραμονή τους, πρέπει να τους συμπεριφέρονται με ευγένεια. Πρέπει να γνωρίζουν το αξίωμα «ένας ευχαριστημένος πελάτης φέρνει άλλους 8, ενώ ένας δυσάρεστημένος διώχνει 21».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου