2. ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑΡΙΑ[1]
- Ο Νικόλαος Γεωργιάδης[2] υπήρξε φλογερός πατριώτης και πρωτοστάτησε σε αγώνες εθνικούς. Δεν πρόσφερε χρήματα στην πατρίδα του. Γεννήθηκε το 1833. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Βάκατος από την Μακρινίτσα. Γεννήθηκε στη Μακρινίτσα αλλά μεγάλωσε στην Πορταριά την πατρίδα της μητέρας του, της οποίας κράτησε το πατρώνυμο.
Τελείωσε τις σπουδές του στην Αθήνα, υπήρξε δε συμμαθητής του Χαριλάου Τρικούπη.
Σπούδασε Ιατρική από το 1852 έως το 1856 στο Μόναχο.
Αγάπησε επίσης με πάθος την Μουσική και έκανε σχετικές σπουδές.
Επέστρεψε στο Βόλο και ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση. Οι μπέηδες της περιοχής τον εξόρισαν στη Θεσσαλονίκη. Το 1876 παντρεύτηκε εκεί την Αννέτα Μαυρουδή κι απέκτησε μαζί της ένα γιο, τον Γιαννάκη, ο οποίος όμως πέθανε πολύ νέος.
Οι μπέηδες της Λάρισας κάποια στιγμή τον κάλεσαν κοντά τους. Εκτιμούσαν πολύ την ιατρική του και τον διόρισαν προσωπικό τους γιατρό.
Ο Γεωργιάδης έζησε στη Λάρισα δύο χρόνια και συγκέντρωσε το υλικό για την μελέτη του «ΘΕΣΣΑΛΙΑ».
Υπήρξε από τους ιδρυτές της Εταιρίας της Θεσσαλικής Επανάστασης που προετοίμασε την επανάσταση του 1878, δρώντας από κοινού με την Εθνική Οργάνωση της Αθήνας.
Εκλέχθηκε βουλευτής στις πρώτες εκλογές μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας, το 1881. Τον επόμενο χρόνο προσχωρεί στο κόμμα του Χαριλάου Τρικούπη. Απέτυχε στις εκλογές του 1885 και του 1887. Το 1890 εκλέγεται και πάλι βουλευτής και γίνεται Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής.
Για δύο θητείες υπήρξε Δήμαρχος Βόλου.
Έζησε ώς το 1923 ασχολούμενος με τη φιλοσοφία και τη μουσική.
Η Θεσσαλία εκδόθηκε στο Βόλο απ’ το τυπογραφείο Παρασκευόπουλου. Το έργο μεταφράστηκε στα Γαλλικά και στα Αγγλικά.
Το περιεχόμενο του βιβλίου είναι η Τοπογραφία, Χωρογραφία και Ιστορία της Θεσσαλίας, από τους αρχαιότερους χρόνους έως τις μέρες μας.
Δημήτριος Χατζηνικολάου
Γεννήθηκε το 1821. «Εμαθήτευσε παρά τω διδάσκαλων Γενναδίω». Διδάκτωρ Φιλολογίας. Διηύθυνε το Ελληνικόν Σχολείον στην Αλεξάνδρεια. Το 1859 διορίσθηκε καθηγητής στην Λαμία. Πέθανε το 1876.
Ακόμη ένα δέντρο
Ευεργετική για την Πορταριά υπήρξε η δράση των Κοκουσλαίων (Αθανασίου, Ιωάννη και Δημητρίου) που ήσαν αντιπρόσωποι των Πορταριτών στην Κωνσταντινούπολη και είχαν σχέση με τον Μεγάλο Βεζίρη Ρεσίτ Πασά. Η φαμίλια αυτή ήταν από τις ισχυρότερες στην πολιτική και στην κοινωνική ζωή του τόπου......».
Ο γιος του Αθανασίου Κουκουσλή ή Κοκουσλή Νικόλαος, ο οποίος υπήρξε από τις δυνατότερες και εξοχώτερες φυσιογνωμίες του Πηλίου, γεννήθηκε στην Πορταριά το 1832. Κατά την έκρηξη του επαναστατικού κινήματος της Θεσσαλίας το 1854, εγκατέλειψε τις σπουδές του στην Αθήνα, σχημάτισε μικρό σώμα εθελοντών και έσπευσε προς βοήθεια της δοκιμαζόμενης ιδιαίτερης πατρίδας του. Μετά την καταστολή της εξέγερσης, έφυγε στη Σμύρνη και παρέμεινε δέκα χρόνια ασχολούμενος με το εμπόριο.
Αργότερα επέστρεψε στην πατρίδα. Αγόρασε ένα μεγάλο κτήμα στα Λεχώνια και έκτισε εργοστάσιο μεταξιού και νερόμυλο. Στις επιχειρήσεις του απασχολούσε πλέον των 500 ατόμων. Η επανάσταση του 1878 και ο πόλεμος του ’97 βρήκαν στο πρόσωπο του έναν θερμό υποστηρικτή. Ο παρακείμενος στο κτήμα του οχυρός πύργος καθώς και το εργοστάσιο χρησίμευσαν ως καταφύγια των επαναστατών.
Σύμφωνα με τους επισήμους καταλόγους της βουλής, ο Νικόλαος Κοκωσλής, εκλέχθηκε τέσσερις φορές, βουλευτής. Αρχικά υπήρξε ένας εκ των έξι πρώτων βουλευτών της Θεσσαλίας. Η προέκταση των θεσσαλικών σιδηροδρόμων μέχρι τα Λεχώνια, οφείλεται σε ενέργειες του. Η πατρίδα τον ετίμησε με τον αργυρό σταυρό του Σωτήρος για τις υπηρεσίες του.
Γενεαλογικό δέντρο της Οικογένειας Κοκωσλή ή Κοκουσλή ή Κουκουσλή υπάρχει στο βιβλίο της Βασιλείας Γιασιράνη «Ιστορίες ζωής και θανάτου στο νεκροταφείο του Βόλου» :
- Αθανάσιος Κοκωσλής: Από τα παιδιά του είναι γνωστά ο Νικόλαος, η Αριστέα, η Μαρία, ο Απόστολος, η Αφροδίτη, η Καλλιόπη.
- Νικόλαος Κοκωσλής – άγαμος (1833 – 1898)
- Μαρία Αθ. Κοκωσλή : (1846 – 1929) Παντρεύτηκε τον Φίλιππο Βαβάγκα και απέκτησε την Τερψιθέα, την Ελένη και την Ουρανία.
- Τερψιθέα: Παντρεύτηκε τον γιατρό Αλέξανδρο Νικολαΐδη.
- Ελένη: (1867 – 1916) Παντρεύτηκε τον Ξενοφώντα Χατζηλαζάρου. Πέθανε στα 94 χρόνια της, το 1961. Άτεκνη.
- Ουρανία :Παντρεύτηκε τον γιατρό Κωνσταντίνο Κασσιόπουλο. Απέκτησε τον Φίλιππο και τον Δημήτριο. Πέθανε το 1968.
- Ο Φίλιππος παντρεύτηκε την Μαρίκα Χρυσοβελώνη, η οποία πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1956.
- Ο Δημήτριος παντρεύτηκε την Αικατερίνη Γκλαβάνη, η οποία πέθανε το 1955.
- Απόστολος Αθ. Κοκωσλής: Υπήρξε ο πρώτος βιομήχανος του Βόλου. Είχε αλευρόμυλο στα Άνω Λεχώνια και αναπηνιστήριο (αναφερθήκαμε σ’ αυτό). Παντρεύτηκε τη Μαρίκα Φιλιππίδη. Απόκτησε τη Μαρίκα και την Υπατία.
- Μαρίκα : Άγαμη. Πέθανε το 1968.
- Υπατία: Παντρεύτηκε τον δικηγόρο Γεώργιο Λιβανό.
- Αφροδίτη Αθ. Κοκωσλή: Παντρεύτηκε τον έμπορο Ζαχαρία Ιωαννίδη. Απέκτησε τον Ιωάννη, τον Δημήτριο, τον Αθανάσιο, την Αικατερίνη, την Περσεφόνη, τον Αλέκο.
- Ιωάννης: Άγαμος.
- Δημήτριος: Παντρεύτηκε την Ελευθερία Λώτου.
- Αθανάσιος: Άγαμος.
- Αικατερίνη: Παντρεύτηκε τον Απόστολο Χατζηαργύρη. Απέκτησε τη Λιλίκα και την Ελένη.
- Περσεφόνη: Παντρεύτηκε τον Γιάγκο Αργυρόπουλο. Απόκτησαν τον Αλέξανδρο, τη Μαρίκα, τον Κώστα, τον Γιώργο, την Έλλη, την Αφροδίτη και τον Ζαχαρία.
- Αλέκος: Άγαμος.
- Αριστείδης: Άγαμος.
- Καλλιόπη Αθ. Κοκωσλή: Παντρεύτηκε τον Απόστολο Θεοδοσιάδη, έμπορο. Απέκτησε την Αννέτα, την Αντιγόνη, τον Φωκίωνα, την Ευθαλία και τον Αθανάσιο.
- Αννέτα: Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Γεωργιάδη. Απέκτησε την Έλλη, τον Κίμωνα, την Αυγή, τον Ιάσονα, την Αντιγόνη, την Ευθαλία, τον Αθανάσιο, τον Φωκίωνα.
- Έλλη: Παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Αργυρόπουλο.
- Αντιγόνη: Παντρεύτηκε τον Φίλιππο Ζαράμπα.
- Η Ευθαλία Παντρεύτηκε τον Ευστάθιο Χατζηκυριαζή.
- Αθανάσιος και Φωκίων : Άγαμοι.
- Ιωάννης Κοκωσλής: Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Γεωργιάδη, γνωστή ως θεία Γιάνναινα (1836 -1914). Απέκτησε την Αγλαϊα.
- Αγλαϊα: Άγαμη. Έφορος του Παρθεναγωγείου Βόλου.
Πειρατές, καλλιτέχνες, επιστήμονες.
-Ιωάννης Χατζηαργύρης (1831-1908)[3]
Κατάγονταν από την Πορταριά. Σπούδασε ιατρική και εξάσκησε το επάγγελμα στο Βόλο. Διέθετε σπάνια μόρφωση. Υπήρξε φιλάνθρωπος και αλτρουϊστής. Κατέλαβε εξέχουσα θέση στην κοινωνία του Βόλου.
Επί σειρά ετών υπήρξε πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου και εξελέγη δήμαρχος στην τετραετία 1895-1899.
Οι Τούρκοι τον πολέμησαν και δεν του έδωσαν τη δυνατότητα να δημιουργήσει σημαντικό έργο.
Στη «Θεσσαλία» του 1899 διαβάζουμε: «Εποτίσθη ως άρχων της πόλεως μεγάλην πικρίαν από τους Τούρκους αλλά και προ και μετά απεδείχθη άριστος των οικονομικών του Δήμου διαχειριστής, αυστηρότερος του δέοντος φρουρός των εισφορών του λαού …»
Παντρεύτηκε την Κατίνα και απέκτησε τους: Αργύρη, Κωνσταντίνο, Αλφρέδο, Ελένη, Απόστολο.
Τζόν Αργύρης ( Ιωάννης Χατζηαργύρης )[4]
Γεννήθηκε στο Βόλο το 1913 από τους Νικόλαο Χατζηαργύρη και Λουκία Καραθεοδωρή. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Βόλο και την Πορταριά, όπου το σπίτι των Χατζηαργυραίων.
Σε ηλικία έξι ετών η οικογένεια του εγκαθίσταται στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικός Μηχανικός στο Ε. Μ. Π.. Συνέχισε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου όπου και πήρε το δίπλωμα του Πολιτικού Μηχανικού το 1936, με μεταπτυχιακά στην Εφαρμοσμένη Μηχανική, Αεροναυτική, Fluits Mechanics και Μαθηματικά.
Στη διάρκεια του Πολέμου ασχολήθηκε με την έρευνα σχετικά με την διανομή των φορτίων στις μεμβράνες επικαλύψεως των αεροπλάνων. Διατύπωσε την πρωτοποριακή μέθοδο «Θεωρία των Διαφορετικών Εξισώσεων και των Πεπειραμένων Διαφορών».
Η μεγάλη επινόηση όμως του Αργύρη που έφερε πραγματική επανάσταση στον διεθνή τρόπο σκέψης της Μηχανικής, ήταν οι Ηλεκτρομηχανικοί Υπολογιστές
( 1944 Πανεπιστήμιο Χαρβαρντ ).
Στην συνέχεια ασχολήθηκε με την τελειοποίηση των πτερύγων και των ατράκτων των αεροσκαφών.
Η ΝΑΣΑ κατέφυγε το 1960 στις γνώσεις του για την επίλυση του προβλήματος που αντιμετώπιζε το διαστημόπλοιο ΄΄Απόλλων΄΄ στη θερμική θωράκιση του.
Ο Τζόν Αργύρης ασχολήθηκε ακόμη με δυο πρωτοποριακές θεωρίες που πρωτοδιατυπώθηκαν στον αιώνα μας : Την θεωρία της Σχετικότητας, του Αϊνστάιν και την θεωρία του Χάους, που πρωτοδιατύπωσε ο Πουαντερέ.
Η τελευταία τον βοήθησε στον σχεδιασμό του διαστημικού λεωφορείου Ερμής. Το 1994 εξέδωσε το 800 σελίδων βιβλίο του περί Χάους.
Έζησε 92 χρόνια.
Κώστας Χατζηαργύρης[5]
Γεννήθηκε το 1912 στο Χαρτούμ της Αιγύπτου. Η οικογένεια είχε ένα εργοστάσιο σχοινοποιΐας. Ο πατέρας του, Δημοσθένης, αποφάσισε να επιστρέψουν, όταν ο Κώστας ακόμη ήταν μικρός, στον τόπο καταγωγής τους, στην Πορταριά.
Έμειναν στο πατρογονικό σπίτι των Άργυρηδων ( ένας κλάδος τους είχαν γίνει, ύστερα από το βάπτισμα στον Ιορδάνη κάποιου προγόνου πειρατή Αργύρη ή Αργυρού, χατζήδες ).
Ο Κώστας Χατζηαργύρης τελείωσε το Πολυτεχνείο. Εργάσθηκε ως μηχανικός λινοτυπικών στο τυπογραφείο Η ΠΑΤΡΙΣ που εξέδιδε την ομώνυμη βενιζέλικη εφημερίδα. Παράλληλα έγραφε. Ένα από τα μυθιστορήματα του καιρού εκείνου υπήρξε «Ο Θρύλος του Κωνσταντή», μυθιστορηματική βιογραφία ενός πειρατή προγόνου ο οποίος αφού τελείωσε με το κούρσος, βαφτίσθηκε στον Ιορδάνη, άλλαξε το όνομα του και έζησε ήρεμα στην πατρίδα του, την Πορταριά.
Σύμφωνα με τον Δημοσθένη, τον γιο του Κώστα, υπήρχε πριν από τους σεισμούς κουρσάρικο σπαθί και μπάλα κανονιού στο υπόγειο του Χατζηαργυρέϊκου.
Το 1942 ο Κώστας Χατζηαργύρης γνωρίσθηκε με τον Κάρολο Κουν και χρηματοδότησε το Θέατρο Τέχνης. Εκείνη τη χρονιά γνώρισε και την μετέπειτα γυναίκα του, τη μεγάλη ηθοποιό Ελένη Χατζηαργύρη. Ο Κώστας Χατζηαργύρης έγραψε πολλά θεατρικά, αλλά κανένα δεν ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης.
Πέθανε το 1963.
Ελένη Χατζηαργύρη
Σύζυγος του Κώστα Χατζηαργύρη. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1925. Βγήκε στο θέατρο το 1942.Ως το 1944 έπαιξε Πιραντέλλο, Ίψεν, Σεβαστίκογλου, Γκόρκυ.
Το 1945 εντάχθηκε στο ΚΘΒΕ με Μπέρναρ Σω, Πρίσλεϋ κ.α.
Το 1950 εντάσσεται στο Εθνικό Θέατρο, από το ΄53 έως το ΄55 συνεργάζεται με τον Κώστα Μουσούρη, 56 – 58 παίζει με τον Φωτόπουλο και τον Ηλιόπουλο.
Στην πιο δημιουργική της 20ετία ( 1962 – 1981 ) η Ελένη Χατζηαργύρη υποδύεται στο Εθνικό μερικούς από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της. Παίρνει άριστες κριτικές και θεωρείται ένα από τα ιερά τέρατα του θεάτρου μας.
Πέθανε το 2004.
Την λαμπρή σταδιοδρομία την υπόσχεται να ακολουθήσει η ηθοποιός εγγονή της Ελένη – Sunny Χατζηαργύρη.
Δήμαρχος Ορμινίου
- Περικλής Ζησάκης.
Δήμαρχος Ορμινίου για 14 χρόνια . Γεννήθηκε το 1854. Πολέμησε στην Επανάσταση του 1878 υπό τον Ζήση Μπασδέκη. Γιατρός.
Ο Περικλής Ζησάκης απέκτησε πέντε παιδιά. Την Ελένη, την Ανδρομάχη, τον Ζήση, την Χαρίκλεια και τον Ιωάννη. Πέθανε το 1906.
- Ζήσης Ζησάκης. Γεννήθηκε το 1898. Σπούδασε Μηχανολόγος – Ηλεκτρολόγος στην Ελβετία και στη Γερμανία. Δήμαρχος Βόλου από το 1946 έως το 1950.
Υπήρξε Διευθυντής της Ηλεκτρικής Εταιρείας του Βόλου, βοήθησε στην δημιουργία της Ηλεκτρικής στην Πορταριά.
Το 1961 εξελέγη βουλευτής με την ΕΡΕ. Ορίσθηκε Υπουργός Βιομηχανίας της Κυβέρνησης Καραμανλή. Από τη θέση αυτή αγωνίσθηκε για την εκβιομηχάνιση της περιοχής. Είχε επίσης ένα όραμα: Να καταστήσει την Πορταριά πανελλήνιο Κέντρο χειμερινού τουρισμού (εκείνα τα χρόνια υπήρχε μόνον θερινός τουρισμός).
Διαφώνησε και παραιτήθηκε από υπουργός πριν από την πτώση της Κυβέρνησης.
Πέθανε το 1971.
Το σπίτι των Ζησάκηδων στην Πορταριά έγινε μεταξύ 50 και 54 Κέντρο του Μαυραντώνη. Η ορχήστρα έπαιζε κι όλο το βράδυ χόρευαν ευρωπαϊκούς χορούς.
Αιγυπτιώτες γαιοκτήμονες
Αιγυπτιώτης γαιοκτήμων είναι και ο Νικόλαος Τσιμώνος, ο οποίος από τον δεύτερο γάμο του με την Κλεοπάτρα Μαραγκλή από την Μακρινίτσα απέκτησε τον Θανάση, κληρονόμο του υπέροχου «τσιμωναϊκου», απέναντι από την Αγία Μαρίνα, το οποίο έχει περιέλθει σήμερα στον καθηγητή κ. Βασίλη Κοντορίζο.
Ο Θεμιστοκλής Τσιμώνος έμενε μόνιμα στην Αίγυπτο. Παντρεύτηκε την Ερασμία Ξένου και έχτισε ένα σπίτι στην Πορταριά, στην περιοχή Ταξιαρχών για να περνάει τα καλοκαίρια του. Το σπίτι αυτό δεν υπάρχει πια, κάηκε από τους Γερμανούς στην Κατοχή, πέρασε στον Ε.Ο.Τ., ο οποίος στη θέση εκείνη έκτισε το ΞΕΝΙΑ.
Ο Θεμιστοκλής Τσιμώνος απέκτησε δύο αγόρια, τον Γιώργο και τον Θεμιστοκλή ο οποίος πήρε το όνομα του πατέρα του, επειδή γεννήθηκε μετά τον θάνατό του, και δύο κορίτσια, την Μαρία και την Ιωάννα.
Σπυριδαίοι
-Δημήτριος Σπυρίδης (1830-1900). Ηπειρώτης εγκατεστημένος στην Πορταριά. Μεγαλέμπορος και αργότερα τοκιστής (τραπεζίτης της εποχής). Μαζί με τον Γεώργιο Καρτάλη και Γεώργιο Αθανασάκη αποτέλεσαν την εφορεία των πρώτων σχολείων του Βόλου.
Παντρεύτηκε την Αικατερίνη. Παιδιά τους οι: Κωστής, Σπύρος, Καλλιόπη, Βασιλική. Πέθανε στις 26 Ιουλίου του 1930 από καρκίνο.
-Σπύρος Σπυρίδης διακρίνονταν για τη αγαθότητα της ψυχής του και την ευγένεια των αισθημάτων του. Έτρεφε μεγάλη αγάπη για την πόλη του Βόλου. Υπήρξε Δήμαρχος Παγασών από το 1925 έως το 1929 και στα χρόνια της δημαρχίας του μπήκαν οι βάσεις για τη μελλοντική ανάπτυξη του Βόλου.
Κωνσταντίνος Σπυρίδης
Αδελφός του προηγούμενου. Νομικός με δυο ντοκτορά στο ποινικό δίκαιο. Υπήρξε φίλος του Ελευθέριου Βενιζέλου και συμμετείχε στο συνδυασμό του κόμματος των Φιλελευθέρων στο Βόλο. Διετέλεσε υπουργός Οικονομικών και Γεωργίας. Στις εκλογές του 1934 εκλέχθηκε δήμαρχος. Υπηρέτησε για μια τετραετία.
Παντρεύτηκε την Ελένη Χριστοφίδη.
-Στην Πορταριά γεννήθηκε ο κτηματίας Νικόλαος Αγ. Παπαδήμος (1847-1932).
Υπήρξε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Παγασαίων το 1899 και δικαστής επί Τουρκοκρατίας.
Γυναίκα του η Βαρσαμή Αδαμοπούλου. Έζησαν και στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Παπαδήμος διετέλεσε και πρόεδρος του συλλόγου «Τρεις Ιεράρχες» για 20 χρόνια.
Ευστάθιος Κουκιάδης: (1844 – 1906) Με τα αδέλφια του διήυθυναν έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς οίκους εισαγωγών, από το 1865, και με την εντιμότητα και δραστηριότητα τους βοήθησαν στην ανάπτυξη της εμπορικής κίνησης στο Βόλο. Ο Ευστάθιος παντρεύτηκε την Αικατερίνη και έμεναν στην Πορταριά. Η Αικατερίνη πέθανε από επιλόχιο πυρετό, 35 χρόνων στις 24 Σεπτεμβρίου 1892. Ο Ευστάθιος πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 1906, 62 χρόνων από συγκοπή. Απέκτησαν τον Δημήτριο και τον Γεώργιο[6].
Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Πορταριάς το 1900 ήταν ο Τριαντάφυλλος Ανδρεάδης (1850 – 1909). Είχε ταριχοπωλείο (κατάστημα πωλήσεως παστών) στο Βόλο. Δεν γνωρίζουμε από πού κατάγεται.
Συγγραφέας της Ιστορίας του Βόλου.
Γιος του Κωνσταντίνου Τσοποτού υπήρξε ο Δημήτριος Τσοποτός συγγραφέας της «Ιστορίας του Βόλου».
Ο Δημήτριος Κωνσταντίνου Τσοποτός γεννήθηκε στην Πορταριά το 1860. Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα το 1877. Ύστερα πήγε στη Γερμανία, όπου στις Γεωπονικές Σχολές των Πανεπιστημίων Freibourg και Halle σπούδασε φυσικές και γεωργικές επιστήμες. Όταν αποφοίτησε, έκανε την πρακτική του εξάσκηση σε μεγάλα αγροκτήματα της Σιλεσίας (Πολωνίας) και της Βάδης.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1882 ανέλαβε τη διεύθυνση των μεγάλων θεσσαλικών αγροκτημάτων του πατέρα του στο Νεμπεγλέρ (Νίκαια).
Είχε όμως έφεση στις ιστορικές έρευνες και σπουδές.
Διακεκριμένη πνευματική φυσιογνωμία του Βόλου, υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της «Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρίας των Θεσσαλών», που ιδρύθηκε το 1929.
Χρημάτισε πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Δελτίου Θεσσαλικά Χρονικά».
Υπήρξε από τους ιδρυτές του Εμπορικού Συλλόγου του Βόλου και του τμήματος της Στατιστικής. Διετέλεσε επίσης Γενικός Πρόξενος της Γερμανίας στο Βόλο.
Από το 1884 έως το 1930 ο Τσοποτός έγραψε πολλές γεωπονικές μονογραφίες. Παράλληλα αφιέρωσε όλη του την πνευματική δραστηριότητα στο να συγκεντρώσει άφθονο ιστορικό υλικό και εκτεταμένη βιβλιογραφία σχετικά με γεωργικά και ιστορικά ζητήματα της Θεσσαλίας. Δημοσίευσε κατά καιρούς μελέτες σε αυτοτελή τεύχη ή φυλλάδια, επιστημονικά περιοδικά και εφημερίδες.
Ο Δημήτριος Τσοποτός πέθανε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1939, όπου είχε εγκατασταθεί με την οικογένειά του ήδη από το 1920, χωρίς να ευτυχήσει να δει δημοσιευμένο το έργο της ζωής του, την «Ιστορία του Βόλου», έργο που εξέδωσε το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας Βόλου.
Ο Δήμος Πορταριάς κατέχει μεγάλο μέρος του Αρχείου του Δ. Τσοποτού.
Τέκνα τιμήσαντα της Πορταριάς
Το βιβλίο του Κωνσταντινίδη για τους αιγυπτιώτες αναφέρει ως «τέκνα τιμήσαντα την γενέτειράν των πατρίδα Πορταριάν» τους αδελφούς Νικολαΐδη, μεγαλογαιοκτήμονες, εμπόρους και κατόχους εκκοκκιστηρίου βάμβακος στην Τάντα.
Ο Δημήτριος τα τελευταία χρόνια της ζωής του (1881 – 1891) τα πέρασε στην Αλεξάνδρεια, ασχολούμενος με χρηματιστηριακά παιγνίδια, καταστρεπτικά γι’ αυτόν. Ο Θεόδωρος, εκτός από ένα μικρό διάστημα που έμεινε στην Αλεξάνδρεια, παρέμεινε και εργάστηκε στην Τάντα της οποίας υπήρξε σπουδαίος εμπορικός, βιομηχανικός και κοινωνικός παράγοντας.
Μέγας ευεργέτης της εκεί Ελληνικής Κοινότητας, έχτισε μόνος του σχεδόν τον Ορθόδοξο Ιερό Ναό. Επίσης δημιούργησε πολλά Κοινοτικά Ιδρύματα.
Διετέλεσε επί σειράν ετών Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Τάντας και αντιπρόσωπος του Έλληνα Προξένου.
Ο Νικόλαος «του οποίου το όνομα μέχρι σήμερα μετά σεβασμού προφέρουσιν οι κάτοικοι της Ντίφρας, όπου είχε κτήματα, άφησε συν τοις άλλοις αντάξιον εκείνου υιόν, τον Ιωάννην, αρχιτέκτονα»..
Ρήγας Ιωαν. Νικολαΐδης
Καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ένα από τα πρώτα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών.
Γεννήθηκε στην Πορταριά το 1855 ή 1856. Σπούδασε στην Αθήνα, στη Γερμανία (5 χρόνια), στο Παρίσι. Με αρκετές γνώσεις και πτυχία γύρισε στην Ελλάδα. Ως υφυγητής Φυσιολογίας το 1883 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1893 έγινε έκτακτος καθηγητής Περιγραφικής Ανατομικής και το 1894 τακτικός καθηγητής, στον ίδιο τομέα. Το 1899 έγινε καθηγητής πειραματικής Φυσιολογίας, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1926.
Πέθανε το 1928. Έγραψε πολλές επιστημονικές μελέτες στα Ελληνικά, τα Γερμανικά και τα Ιταλικά.
Τέκνο της Πορταριάς υπήρξε και ο δάσκαλος Νικ. Νικολαΐδης δημιουργός, του ιδιωτικού Ελληνικού Σχολείου το 1886. Το 1888 συστάθηκε από τον ίδιο και τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο – ένα πλήρες εκπαιδευτικό συγκρότημα που εγκαταστάθηκε το 1895 σε κτίριο που καταλάμβανε ένα ολόκληρο τετράγωνο (Κωνσταντά, Δαλεξίου, Γαζή και Σπυρίδη). Εκεί στεγάστηκε πριν τους σεισμούς και το 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου.
Από την Πορταριά κατάγονταν η οικογένεια Βλαχλή.
Αναφερόμαστε στους Χρήστο Γ. Βλαχλή (1860 – 1925) έμπορο, Γεώργιο Χρ. Βλαχλή (1881 – 1966) έμπορο, Ζωή Χρ. Βλαχλή (1901 – 1981) η οποία παρακολούθησε τη σχολή Δελμούζου και αποφοίτησε από τη Σχολή Καλογραιών. Παντρεύτηκε τον γιατρό Κωνσταντίνο Σκύφτη.
Γεώργιος Βλαχλής
Ο Γεώργιος Βλαχλής ήταν το πρώτο παιδί από μια πολυμελή οικογένεια του Θανάση και της Τριανταφυλλίτσας Βλαχλή. Γεννήθηκε το 1876 στην Πορταριά. Εφοίτησε στο δημοτικό σχολείο της Πορταριάς, σε γυμνάσιο του Βόλου και εν συνεχεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου σπούδασε Ιατρική. Όταν παντρεύτηκε η πρώτη του αδελφή στην Άνω Αίγυπτο, μετέβη και κείνος εκεί και παρέμεινε στο Μαλάουι της Άνω Αιγύπτου γιατί δεν υπήρχε τότε εκεί γιατρός. Σαν παθολόγος που ήταν θεράπευε πλούσιους και φτωχούς. Από τους φτωχούς δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα. Οι δε πασάδες ασθενείς, εκτός από την βαθειά εκτίμηση που του είχαν του έκαναν και πλουσιοπάροχα δώρα.
Το 1910 παντρεύτηκε την Ιουλία Γκίκα και απέκτησαν τρία παιδιά: Τον Δημήτρη (αργότερα πολιτικό μηχανικό, που παντρεύτηκε τη Μίνα Θεοδωρίδου), την Μαίρη (που παντρεύτηκε τον Κωστ. Εγγολφόπουλο, ο οποίος διετέλεσε αργότερα δύο φορές αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού) και την Φιλίτσα, φιλόλογο, που παντρεύτηκε τον πολ. Μηχανικό Γιώργο Διακομίδη. Όταν μεγαλώσαν τα παιδιά μετακόμισαν στην Αλεξάνδρεια. Με την περιουσία που απέκτησε στην Αίγυπτο μπόρεσε να ξαναγοράσει το πατρικό του σπίτι της Πορταριάς, που είχε εν τω μεταξύ, πουληθεί.
Το 1924 πήγε στο Παρίσι να κάνει την ειδίκευσή του στην καρδιολογία και, όταν επέστρεψε, έφερε τον πρώτο καρδιογράφο στην Αίγυπτο. Έκτοτε εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια μέχρι το θάνατό του το 1945.
Με την Πορταριά διατήρησε στενούς δεσμούς, σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, όπου πήγαινε οικογενειακώς, τρείς μήνες κάθε καλοκαίρι[7] .
Όπως είναι γνωστό ο τελευταίος ευεργέτης της Πορταριάς είναι ο Απόστολος Δράκος, ο οποίος άφησε την ψιλή κυριότητα του πατρικού του σπιτιού και αρκετών ακινήτων του στον Δήμο Πορταριάς. Η οικογένεια Δράκου έχει γενάρχη τον Πολυχρόνη Δράκο (1874 – 1919) που κατάγονταν από την Ήπειρο και ασχολήθηκε με την εξαγωγή μεταξιού μαζί με τ’ αδέλφια του Φίλιππο, Απόστολο, Γεώργιο. Ο Πολυχρόνης παντρεύτηκε την επίσης πορταρίτισσα Ειρήνη Τσιμώνου.
-Ο Γιάννης Κοσμαδόπουλος είχε μια πολύ μεγάλη τράπεζα. Μορφωμένος και ιδιόρρυθμος συγγένεψε με την οικογένεια Αθανασάκη .
Με την πτώχευση του κατέστρεψε αρκετούς στο Βόλο. Η τράπεζα του έκλεισε μετά το κραχ στην Αμερική. Οι υπηρετριούλες που είχαν καταθέσει τις οικονομίες τους σ’ αυτόν έκλαιγαν για χρόνια τα χρήματα τους.
Με τον αδελφό του, πασίγνωστο ζωγράφο, έμεναν τα καλοκαίρια στο σπίτι των Αθανασάκηδων.
Παναγιώτης Χρ. Στρατηγόπουλος[8]
Ήταν το μεγαλύτερο παιδί του Χρήστου και της Μαρίας Στρατηγοπούλου.
Γεννήθηκε το 1885 στην Κωνσταντινούπολη, όπως και τα αδέρφια του Τερπνή (1889) και Νικόλαος (1892). Ο δάσκαλος πατέρας του δίδασκε σε ελληνική σχολή της Κων/πολης (πιθανότατα στη μεγάλη του γένους Σχολή).
Μετά την απελευθέρωση του Βόλου η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Πορταριά, γενέτειρα της μάνας του, το γένος Κολλά.
Σπούδασε με βασιλική υποτροφία ιατρός, καθώς και ο αδελφός του Νικόλαος φαρμακοποιός.
Ο Παναγιώτης Στρατηγόπουλος με την απόκτηση της ειδικότητας του ιατρού φυματιολόγου άρχισε το 1915 την επαγγελματική του καριέρα.
Η έξαρση της φυματίωσης που αποτελούσε τη μάστιγα της εποχής, τον οδήγησε στη δημιουργία το 1917 ομώνυμου σανατορίου στην περιοχή Αγ. Ιωάννη Πορταριάς – είχε έντονη τη διάθεση προσφοράς στον συνάνθρωπο.
Το βουνό των Κενταύρων το όμορφο Πήλιο προσφέρονταν ως ιδανικός τόπος λειτουργίας σανατορίων, λόγω του καθαρού αέρα και του ξηρού κλίματος που διέθετε.
Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας που κράτησε από το 1919 μέχρι το 1922 που κατέληξε στη συντριβή των ελληνικών δυνάμεων υπηρέτησε ως υπίατρος (υπολοχαγός υγειονομικού) που είχε ως συνέπεια το σανατόριο την περίοδο να υπολειτουργήσει.
Με την απόλυση του από το στρατό το σανατόριο πέρασε σε περίοδο δυναμικής προόδου με αποκορύφωση τη δεκαετία του 1930 που χιλιάδες πάσχοντες από φυματίωση Έλληνες (ιδιαίτερα καπνεργάτες από το Βόλο) και Ευρωπαίοι δέχτηκαν τις καλές υπηρεσίες αυτού του νοσηλευτικού κέντρου που συνεχίστηκαν μέχρι την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διάρκεια της κατοχής (1943) το σανατόριο λεηλατήθηκε ενώ το 1944 πυρπολήθηκε.
Η χαριστική βολή για το σανατόριο δόθηκε το 1945 όταν πολεμικά πλοία του αγγλικού στόλου, που βρίσκονταν έξω από το λιμάνι του Βόλου, έβαλαν με οβίδες και το κατέστρεψαν, ώστε να μην αποτελέσει κατάλυμα ανταρτικών ομάδων του ΕΛΑΣ.
Με την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς (1945), διορίστηκε ιατρός στο ΙΚΑ Βόλου και ύστερα από λίγα χρόνια έγινε διευθυντής της Υγειονομικής Υπηρεσίας του ιδρύματος.
Οι ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ μόνο καλά λόγια είχαν να πουν για τον γιατρό και άνθρωπο Παναγιώτη Στρατηγόπουλο ο οποίος πρόσφερε πρόθυμα τις ιατρικές του υπηρεσίες στους κατοίκους της Πορταριάς και Κατηχωρίου πάντοτε χωρίς αμοιβή.
Σε ανάγνωριση των υπηρεσιών και από αγάπη που έτρεφαν τον εξέλεγαν πρόεδρο της κοινότητας Πορταριάς επί σειρά ετών και αυτός σε ένδειξη ανταπόδοσης της αγάπης τους υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο το χωριό του και τους συμπολίτες του.
Απλός, προσιτός, ευγενής έτρεφε τα ίδια αισθήματα για όλους τους συμπολίτες του και τους ανθρώπους που ζητούσαν τη συνδρομή του ως ιατρού και ανθρώπου.
- Θεόδωρος Κλαψόπουλος
Δήμαρχος Βόλου (1956-1960), στη συνέχεια 1964-1967 και τέλος 1975-1978.
Παντρεύτηκε την Καλιρρόη Τσαλίκη και απέκτησαν μία κόρη την Αικατερίνη.
Εργάσθηκε και ως δικηγόρος.
[1] Για λόγους ευνόητους δεν αναφερόμαστε σε ζώντες.
[2] Από δημοσίευμα της Ανίττας Πρασσά στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ.
[3] «Ιστορίες ζωής και θανάτου…..» της Βασ. Γιασιράνη.
[4] Δημοσίευμα της Μαρίας Σπανού στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ.
[5] Πληροφορίες από τον Δημοσθένη (Ντένη) Χατζηαργύρη.
[6] «Ιστορίες ζωής και θανάτου….»
[7] Κείμενο της κ. Μίνας Βλαχλή.
[8] Κείμενο γραμμένο από τον Τάσο Στρατηγόπουλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου