9. ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΚΥΡΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ[1] ΠΟΡΤΑΡΙΑΣ
Γράφουν : Κούλα Τσακτίρη-Γαλάνη, Αικατερίνη Δασκαλοπούλου, Αφροδίτη Παπακωνσταντίνου-Λιάμου
Η Πορταριά συνεχίζοντας την πολιτιστική και οικονομική δραστηριότητα που είχε αναπτυχθεί με την ενασχόληση των κατοίκων της τόσο στη γεωργία, καλλιεργώντας αμπέλια και μήλα, όσο και με την ανάπτυξη της οικοτεχνίας που άνθησε πολύ ειδικότερα στους τομείς κατεργασίας δερμάτων, τα γνωστά «ταμπάχανα», βυρσοδεψία, στην καλλιέργεια του μεταξοσκώληκα και στην επεξεργασία του μεταξιού στην κατασκευή «μπρισιμιών». Αργότερα σ’ αυτές τις δραστηριότητες προστέθηκε ο τουρισμός με πολύ μεγάλη κίνηση. Αυτές οι δραστηριότητες έκαναν την Πορταριά να σφύζει από ζωή και δύναμη.
Η χαρά αυτής της δημιουργικής διάθεσης των κατοίκων της Πορταριάς, ενέπνευσε και τον αξέχαστο Δήμο Ζούλια να ιδρύσει την Οικοκυρική Σχολή Πορταριάς για την διατήρηση αυτής της δραστηριότητας, που αν δεν την διέκοπτε ο πόλεμος, σίγουρα θα είχε να προσφέρει πολλά στην οικονομική αλλά και πολιτιστική ζωή της Πορταριάς.
Η Σχολή Οικοκυρικής ιδρύθηκε το 1937 και ήταν διετούς φοιτήσεως. Διευθύντρια της Σχολής ήταν η Μαριγώ Κοπελάκη και δασκάλες, που δίδασκαν κοπτική – ραπτική, κέντημα και αργαλειούς ήταν η Αθανασία Αγαπητού και η Αγγελική Αγγελάκη. Τη διοίκηση της Σχολής είχε πενταμελής επιτροπή. Στη σχολή εκτός από τα τεχνικά, κέντημα, αργαλειός, ράψιμο, διδάσκονταν και οικιακή οικονομία.
Η στολή των μαθητριών της Σχολής ήταν μαύρες ποδιές με άσπρες ζώνες και άσπρους γιακάδες – κολαρίνα, με κεντημένο στο αριστερό μέρος της ποδιάς το μονόγραμμα κάθε μαθήτριας. Στη σχολή φοιτούσαν 60 μαθήτριες. Ας μας συγχωρέσουν όσες δεν μπόρεσε η ασθενική μας μνήμη να αναφέρει : Μαρία Παπαβέργου, Τούλα Κοσμά, Τούλα Βλάχου, Αφροδίτη Λιάμου, Κούλα Τσακτίρη, Αικατερίνη Δασκαλοπούλου, Ασπασία Πολυχρόνου, Αλίκη Κοντοπαναγιώτη, Βασιλική Καραζαφείρη, Βασιλική Τσιγλιφή, Αθηνά Νοχού, Αλεξάνδρα Διακουμή, Ισμήνη Ζημέρη, Κούλα Κάρκαλου, Ελένη Καζαντζή, Κούλα Πάρνου, Καίτη Καλαμογιώργου, Λαυρεντία Κόκκοτα, Λούλα Ζαβαλιάγκου, Κατίνα Κατσαρού, Ελένη Ντίνα, Συραγούλα Κοντοβά, Σωτηρία Πεταλά, Ειρήνη Δούκα, Ελένη Χαδούλη, Μαρία Τσιτσέ.
Η σχολή τον πρώτο χρόνο λειτούργησε στην οικία Χατζηπανταζή. Το δεύτερο χρόνο στο οίκημα Μαφούνου, για την εκπαίδευση δε των μαθητριών της σχολής υπήρχαν δύο αργαλειοί και πέντε μηχανές για ράψιμο και κέντημα.
Τα μαθήματα που μας παρέδιδαν ήταν ράψιμο με γεωμετρία, κέντημα μηχανής, κέντημα στο χέρι, υφαντική, πλέξιμο στο χέρι, πλέξιμο με σαΐτα. Η γνώση που αποκτήσαμε από τις παραπάνω τέχνες μας βοήθησε πολύ να φτιάχνουμε κάλτσες, πουλόβερ κ.ά. για το στρατό μας στη διάρκεια του πολέμου 1940-41, αλλά και στη μετέπειτα ζωή μας, και πρέπει να πούμε πως μας στήριξε σημαντικά.
Στην αρχή μας έδιναν υλικά από τη Σχολή, κλωστές, ύφασμα, νήματα και τα εργόχειρα παρέμεναν στη Σχολή. Αργότερα όσες ήθελαν, έκαναν εργόχειρα με δικά τους υλικά ώστε στο τέλος της χρονιάς να μένουν δικά τους.
Στο τέλος της δεύτερης χρονιάς ήρθε από τη Θεσσαλονίκη μια επιτροπή για να βραβεύσει τα καλύτερα εργόχειρα της Έκθεσης που διοργανώσαμε.
Το πρώτο βραβείο πήραν τρία κορίτσια που είχαν τα ωραιότερα εργόχειρα.
Η Κούλα Τσακτίρη, η Αικατερίνη Δασκαλοπούλου και η Αλίκη Κοντοπαναγιώτη. Επίσης εκείνο το καλοκαίρι είχε έρθει στην Πορταριά ο τότε Διάδοχος Παύλος με τη σύζυγο του Φρειδερίκη. Το συμβούλιο της Σχολής αποφάσισε να προσφέρει το καλύτερο εργόχειρο.
Όμως προέκυψαν διαφωνίες μεταξύ των γονιών του κοριτσιού και του συμβουλίου για ποιο όνομα θα γραφόταν στο εργόχειρο. Το συμβούλιο ήθελε της Σχολής, οι δε γονείς του κοριτσιού και τελικά το εργόχειρο δεν δόθηκε ως δώρο.
Στο τέλος της φοίτησης πήραμε και πτυχίο αποφοίτου της Οικοκυρικής Σχολής Πορταριάς. Οι αναμνήσεις χάνονται στα ξένοιαστα εφηβικά χρόνια όπου τα γέλια και τα τραγούδια τράνταζαν την οικοκυρική σχολή.
«Κάτι με τραβά κοντά σου μα δεν ξέρω τι …» τραγουδούσαμε πιασμένες χέρι – χέρι στο σχόλασμα.
Ήταν τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μας με τα άφθονα γέλια και τραγούδια, που γέμιζαν την ψυχή μας δημιουργική διάθεση.
Στις 25 Μαρτίου γινόταν παρέλαση με ταμπούρλα μέχρι τον Άγιο Ταξιάρχη όπου καταθέταμε στεφάνι στο άγαλμα Ζούλια που ήταν και ο ευεργέτης της Σχολής, καθόσον άφησε το κληροδότημα να μαθαίνουν τέχνες τα κορίτσια.
Τα χρόνια αυτά θα τα θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία.
Αργότερα με την κήρυξη του πολέμου διαλύθηκε η σχολή και δεν λειτούργησε ποτέ. Με την Κατοχή χάθηκαν τα πάντα. Τα λίγα εργόχειρα που είχαν μείνει ή λεηλατήθηκαν ή κάηκαν και μας έμειναν μόνο οι αναμνήσεις. Αν μετά τον πόλεμο η Σχολή επαναλειτουργούσε θα είχε να προσφέρει πολλά στην οικιακή οικονομία και κατά συνέπεια στην ανάπτυξη του χωριού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου