5. ΤΟ «ΘΕΟΞΕΝΙΑ» ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ[1]
Απομαγνητοφώνηση Γ.Τ.
Το «Μέγα Θεοξένεια» κτίσθηκε από τους αδελφούς Αθανασάκη το 1898[2]. Δεξιά στην αυλή υπήρχε κομμωτήριο – κουρείο, ανεξάρτητο από το υπόλοιπο μέγαρο. Το κτίσμα σώζεται ερειπωμένο. Στην αυλή υπάρχει ακόμα η αγριοκαστανιά, 100 χρόνων και πάνω. Μπροστά στην είσοδο βρίσκονταν μια όμορφη πέργκολα με σουηδικό ξύλο και τέσσερις μεγάλες κολώνες. Στο κυρίως ξενοδοχείο: Η κύρια είσοδος κι ένα μικρό θυρωρείο δεξιά. Δεξιά και το μεγάλο σαλόνι του ξενοδοχείου, μ’ ένα πιάνο πανάκριβο για την εποχή – ένα από τα λίγα έπιπλα που δεν καταστράφηκε – και μια επίπλωση σκαλιστή.
Όλα τα σερβίτσια ήταν ασημένια. Μαχαίρια, πιρούνια, πιατέλες που σερβίρανε, κανάτες για τον καφέ ή το τσάι, ψωμιέρες. Μόνον τα πιάτα δεν ήταν ασημένια, κι αυτά είχαν έλθει ειδική παραγγελία, από εργοστάσιο της Βαυαρίας, το μεγαλύτερο στη Γερμανία. Υπήρχε ειδική επιγραφή γι’ αυτό. Εγώ τέτοια έχω καμιά διακοσαριά ακόμη, διάφορα. Όταν έτρωγαν οι Ιταλοί, τον καιρό που είχαν επιτάξει το ξενοδοχείο, στην άκρη του τραπεζιού κάθονταν ο Διοικητής, αντιφασίστας, με τον οποίο γίναμε πολύ φίλοι, παρακολουθούσε τους στρατιώτες του κι εγώ περνούσα απέναντι. Δίπλα στο πιάνο υπήρχε ραδιόφωνο με το οποίο, εκείνη την ώρα έπιανα Λονδίνο. Αριστερά στο βάθος ήταν ο μπουφές. Για να μείνεις στο «Θεοξένεια» ήθελες τουλάχιστον 30 χρυσές λίρες τη βραδιά. Έτρωγαν «φουλ πανσιόν», επειδή τότε δεν έκαναν δίαιτα. Ο μεσημέρι τρία πιάτα οπωσδήποτε και δύο το βράδυ. Σούπα, ψάρι, φρούτα, γλυκά και το πρωί αυγά και μπέικον. Το βράδυ στις 10 άρχιζε στο μπαρ να παίζει η ορχήστρα. Η ορχήστρα ήταν του Μαυραντώνη. Χόρευαν χορτάτοι ως τις 12 κάθε βράδυ. Αριστερά στην είσοδο υπήρχε ένα μεγάλο ασανσέρ, αυτό που γνωρίζετε με το κουβούκλιο και το πλέγμα. Μόνο που λειτουργούσε με μανιβέλα. Δεξιά στο βάθος ήταν η σκάλα. Ανέβαινες εφτά σκαλιά ως τα γραφεία της επιχείρησης κι άλλα έξι ως τον πρώτο όροφο. Υπήρχαν δύο όροφοι από 16 δωμάτια. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν τουαλέτες ανά δωμάτιο έτσι θεωρήθηκε μεγάλη πολυτέλεια που το Θεοξένεια διέθετε έξι τουαλέτες σε κάθε όροφο. Μαζί με τα ερμάρια για τα σεντόνια, όλα λινά. Στο βάθος αριστερά ήταν η κουζίνα και η λάντζα, δίπλα μια αποθήκη με σαμπάνιες, κρασιά και κονιάκ. Το Άσυλο Βόλου έδινε μια γιορτή το Δεκαπενταύγουστο, όπου έβρισκες όλα τα κρασιά, τις σαμπάνιες και τα, σπάνια τότε, ουίσκι…
Ιωσήφ Δασκαλάκης
τελευταίος Διευθυντής του «Θεοξένεια» το 1944
Οι κυρίες χόρευαν κι έπαιρναν μέρος σε διαγωνισμούς πρωτότυπους. Θυμάμαι ότι για το διαγωνισμό καλύτερης τουαλέτας, μια κυρία που πήρε το πρώτο βραβείο, είχε ένα φόρεμα φτιαγμένο ολόκληρο από γαρδένιες…
Θωμάς Πολυχρόνου
Πήγαμε με τους γονείς μας να δούμε τα «Καλουτάκια». Η μάνα μου φορούσε μια μακριά τουαλέτα. Πρώτη φορά την έβλεπα έτσι. Έβαλα τα κλάματα.
Ελένη Τσίγκρα
… Δεκαπενταύγουστο ήταν το ’39 που ξοδεύτηκαν 150 σαμπάνιες, 20 Ουάιτ βέμπελ και περφέξιον ουίσκι, 15 μπουκάλες κονιάκ «Κούτσικο» του Βόλου, πασίγνωστο τότε στην Ευρώπη. Στο βάθος, δεξιά, υπήρχαν δύο τουαλέτες μικρές και μια μικρή γκαρνταρόμπα. Στο υπόγειο κουζίνες, αποθήκες, βοηθητικοί χώροι. Εδώ έρχονταν συχνά ο Ελευθέριος Βενιζέλος, τον έφερνε ο Σπυρίδης, του οποίου το σπίτι το βλέπετε δίπλα και ο οποίος ήταν υπουργός Οικονομικών του Βενιζέλου. Από το 1936 έως τον πόλεμο θυμάμαι ότι ο Βενιζέλος έρχονταν σχεδόν κάθε χρόνο. Έμεινε από μια εβδομάδα έως και εικοσιπέντε μέρες.
Ιωσήφ Δασκαλάκης
Έστησαν μια εξέδρα … Και ο παππούς σου, που ήξερε γράμματα, ας έκανε τον τσαγκάρη τον προσφώνησε «Ως ευ παρέστητε Ελευθέριε, σοφέ».
Ελένη Τσίγκρα
Από εδώ πέρασε και ο Τσαλδάρης και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ως διάδοχος ο Παύλος. Επίσης ο συγγενής του Αθανασάκη Κοσμαδόπουλος[3] κ.α.
Ιωσήφ Δασκαλάκης
Κι όπως ο Κωνσταντίνος έτρωγε μακαρονάδα ακούσθηκε ένας Πορταρίτης να φωνάζει: «Μπήξε διάδοχε, μακαρονάδα»
Θωμάς Πολυχρόνου
Είχαν στρώσει χαλιά από τα πρώτα σκαλοπάτια της πλατείας ως το ξενοδοχείο. Είχαν φορέσει στολές στους Αλεξανδρίδηδες, τους ταξιτζήδες.
Κυριαζής Κουνάρας
Στην Κατοχή πέρασα μια περιπετειώδη, αλλά όμορφη ζωή, επειδή λόγω του νεαρού της ηλικίας δεν φοβόμουν. Πρώτα το επιτάξανε οι Ιταλοί. Έμενε εδώ ένα Σύνταγμα, μ’ έναν συνταγματάρχη Μορτοράνο κι ένα φίλο που έκανα εγώ μετά, τον Μάριο Μπελίνι. Και οι δύο αυτοί άνθρωποι αγαπούσαν την Ελλάδα. Ο μεν συνταγματάρχης είχε δώσει εντολή να δίνουν στους φτωχούς πανιότες από το φούρνο και με τα άρβυλα του στρατού υπόδησε όλους τους ηλικιωμένους. Αυτή ήταν η αιτία που τουφεκίστηκε ο Μορτοράνο. Με τον κ. Μπελίνι είμαστε πολύ φίλοι ακόμη, τώρα είναι πολύ άρρωστος στο νοσοκομείο. Ο Κλειδωνάρης, ο Νίκος ο Πετούσης, ο Σταύρος ο Κατράνης, ο Σταύρος ο Αλεξανδρίδης κι εγώ κάναμε εδώ την πρώτη ΕΠΟΝ. Με τους Ιταλούς καλά περνούσαμε, ήρθε όμως μετά η συνθήκη του Μπαντόλιο, όλοι οι νέοι κάναμε μια μεγάλη παρέλαση ως τον Άγιο Κωνσταντίνο του Βόλου. Αλλά δυστυχώς μετά από τρεις μέρες κατέφθασαν 40 αυτοκίνητα Ες-Ες από την Λάρισα. Ήλθαν ως εδώ με τα πόδια κι έκαψαν ζωντανό τον Φιλιππώνη, την ώρα που χτυπούσε την καμπάνα να φύγουμε. Εκείνη η εποχή ήταν πολύ δύσκολη, επειδή οι Ες-Ες ήταν αδίστακτοι.
Ιωσήφ Δασκαλάκης
Όταν σκότωσαν τον Φιλιππώνη, στον Άη Ταξάρχη, μπροστά στο καμπανάκι που χτυπούσε για να ειδοποιήσει το χωριό, έδωσαν διαταγή να περάσει όλο ο χωριό, μπροστά στο πτώμα, να δει το νεκρό και να παραδειγματιστεί. Πρώτη φορά έβλεπα καμένο άνθρωπο. Δεν θα το ξεχάσω αυτό το θέαμα.
Ελένη Τσίγκρα
Στη Μάνα στρατοπέδευε ένα τάγμα από αντάρτες. Ανεβαίνοντας οι Γερμανοί, για να πάρουν το τελευταίο τάγμα που είχαν στο Πλιασίδι, έδωσαν μια διαταγή «να μη μας πειράξει κανένας για να μη πειράξουμε κανένα». Την ώρα που έφευγαν, στρίβοντας τον Ταξάρχη, δύο αντάρτες από το νεκροταφείο τους έριξαν δύο ριπές. Αμέσως κατέβηκαν απ’ τα αυτοκίνητα, γύρισαν στο χωριό και το έκαψαν όλο.
Ιωσήφ Δασκαλάκης
Γ.Τ.
[1] Δημοσιεύθηκε στην Εφημ. ΠΟΡΤΑΡΙΑ
[2] Από την αφήγηση του τελευταίου διευθυντή του Θεοξένια Ιωσήφ Δασκαλάκη. Σε διαφημίσεις, εφημερίδες και Οδηγούς αναφέρεται το 1905 ως έτος έναρξης της λειτουργίας του ξενοδοχείου.
[3] Ενν. τον διάσημο ζωγράφο Κοσμαδόπουλο, αδελφό του τραπεζίτη που συγγένεψε με τους Αθανασάκηδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου