ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
Πέρασαν τόσες νύχτες απ'τα ποιήματά μου.
Στην αρχή, τις καλοδεχόμουν,σαν τη σιγανή βροχή
που ποτίζει τα όνειρα των δέντρων.
Τους μιλούσα τρυφερά σα να'ταν παιδιά ή λουλούδια
Ύστερα πύκνωσαν
τόσο πολύ, που κόβονταν με το μαχαίρι,
οιμωγές άκουες
και φθαρμένες νότες γραμμοφώνων,στο τέλος τα πάντα
κατέληξαν ζόφος, μ'όλα τα συμπαρομαρτούντα,
με τη σιωπή, το άναστρο, το αξημέρωτο.
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει  αυτό.
Κάποιες στιγμές,
στο κάτω-κάτω,είναι και η αιωνιότητα.

ΤΑ ΘΥΜΗΤΑΡΙΑ
Τα βράδια,οι λυπημένοι πωλητές
τυλίγουν ένα δρεπάνι φεγγαριού.
Οι ποιητές χτενίζουν,νανουρίζοντας,τη λέξη,
κι ένα μικρό κι άσημο κυκλάμινο,φυτρώνει
πλάι σε κάθε θυμητάρι.
Ένα καιρό,τις νύχτες της αγρύπνιας, μετρούσα
αυτά τα θυμητάρια, ένθεν κακείθεν του δρόμου
ώς την Πορταριά.Άλλα τα θυμόμουν κι άλλων
κραύγαζαν οι ψυχές
"είμαι κι εγώ,εδώ"-τότε είχα μπει για τα καλά
στο λαβύρινθο του μεγάλου ύπνου

Ο ΚΑΚΟΣ ΛΥΚΟΣ
Ανάμεσα στο
γράφω για να εκφράζομαι
και στο
γράφω για να διαβάζομαι
βρίσκεται,αθώοι μου, ο κακός λύκος.