Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ
Οι τερματοφύλακες των πάρκων
Βραδείς κι ανεπιθύμητοι απ' όλους
-Σχεδόν αποδιοπομπαίοι-
Φορούν ραγισμένα κασκέτα
Οι κινήσεις τους, με τον καιρό, αποκτούν
Μιαν εξαίσια ακαμψία αγαλμάτων
Ολομόναχοι κοιτούν το φεγγάρι
Κι ενίοτε,τα λυπημένα στα παράθυρα,παιδιά
Η κρυφή έγνοια των τερματοφυλάκων, πάντως, είναι
Ανείπωτα κι ανιδιοτελώς,ν'αγαπούν
Τα φυλλώματα και τους ιστορημένους με καρδιές κι αρκτικά
Κορμούς των δέντρων
Που στέγασαν τους έρωτες εκείνων που τους απορρίπτουν.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ ΗΛΙΚΙΕΣ

ΛΙΓΑ
Λίγα πράγματα μου έχουν απομείνει
Από κάθε ηλικία μου, άλλωστε, κρατούσα ελάχιστα
Στη μετεφηβεία η οσμή των λαστιχένιων παππουτσιών
Της νεότητάς μου ένα εαρινό γιασεμί ή το "όχι"
Στο παγωμένα ερωτηματικό "να τα πούμε;"
Ακολούθησε το παράλιο κοίταγμα του ρολογιού στην ομίχλη
Τα ταγάρια των κοριτσιών κι η απαγγελία
(Αργότερα προστέθηκαν οι μυστικοι-ο Άγιος Μάξιμος, ο Αββάς Ισαάκ
Τα τέκνα της Φιλοκαλίας κι ο Νίκος Γαβριήλ Πετζίκης
Ο φαρμακοτρίφτης ποταμός των ομοιοτήτων κι εραστής του Συναξαριού) 
Σήμερα ζητώ ένα παράθυρο και τα πάθια του "Μπάρμπα Γιαννιού του Έρωντα"
Ή  τη μυρουδιά των μοβ κρίνων απ"Το νησί της Ουρανίτσας"του ταπεινού μας Μεγάλου.
Τίποτε περισσότερο

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΑΛΟΓΟ

ΟΙ ΑΓΑΠΑΝΘΟΙ
Οι γυναίκες με δυο ανθισμένους στο πρόσωπο
Αγάπανθους
Έπαιρναν βιαστικά τα παιδιά απ' το Σχολείο
Και τα σαγματοποιεία,πεταλωτήρια και κουρεία
Γέμιζαν από
Ξύλινες ταμπέλες
Με το
"Επιστρέφω αμέσως"
Εκεί
Στον
Τσιγκομαχαλά του Παλαιού Λιμεναρχείου
Ακούγονταν τα βράδια ο καλπασμός
Ενός αρχαίου αλόγου

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ΩΣ ΑΝΘΟΣ ΚΙ ΟΝΑΡ

Οι ερέτες του πλου προς την Εκάτη,έχουν αποκοιμηθεί
Μες το ευσύνοπτο όνειρο ενός αόρατου δρυοκολάπτη
Που κουράστηκε να εισβάλλει σε ξύλινα μεσημέρια και να χτυπά
Όπως τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια του λούνα- παρκ
Όπως οι αγαθές μας προθέσεις, τα σκοτεινά αποτελέσματα

Τον ακούγαμε κι είχαμε την αίσθηση σύνολου του δάσους

Μόνο που δεν πιστεύαμε ότι ως άνθος κι ως όναρ περνούν
Οι στιγμές
'Οτι χάνονται οι παντιέρες και τα ποντοπόρα των επαναστάσεων

Ξοδέψαμε μια ζωή για να νιώσουμε ότι
Πάντοτε οι κωπηλάτες θα κουράζονται
Και θα διπλώνουν το τραγούδι τους για μαξιλάρι

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΝ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙΣ

Αν αφαιρέσεις τις φολίδες του Καιρού
Μένω ο ίδιος
Φρόνιμος κι απροσπαθής
Κρυμμένος στις γωνιές των προθέσεών μου
Ζω σε σπήλαια που μου σκεπάζουν την αυγουστιάτικην έλλειψη
Το δεύτερο φεγγάρι,αρνητικό της αιώνιας μιαιφονίας
Καταλαμβάνω το εδώ και τώρα της Αιωνιότητας
Το στριμωγμένο σε μια δαχτυλήθρα βελανιδιού
Ανάβω σπίρτο ( το τσιγάρο το 'χω κόψει ) με μια
Μικρή κωλοφωτιά
Που ερωτεύεται τα δάχτυλα των πικραμμένων

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΝΑΛΗΨΗ


ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ ΠΡΙΝ
Κι ήλθαν τα πετροχελίδονα κι ανύψωσαν, μυριάδες,
τα αετώματα, τις σκάλες-βουνά του Ζαλόγγου στις εθνικές επετείους-
και το 9ο Δημοτικό Σχολείο ανελήφθη σ' έναν ουρανό καθαρό
με δρομαία νέφη,σωρείτες μάλλον.
Κι απόμεινε στην αυλή ο Κύριος Κώτσης, με το βιολάκι του
να παίζει την "πανώρια πολιτεία", ενώ στην αυλόπορτα είχε σταθεί,
περίλυπη η Άννα η κατσικού,αυτή, ντε, που φωνάζαμε μάγισσα.
Κι απελευθερώθηκαν από τα φοβερά υπόγεια με τους ποντικούς
ο Αγγελάρας κι ο Τακουνάκιας.
Τρεις χιλιάδες έτη φωτός πριν.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΠΟΦΑΝΣΕΙΣ

Είναι μια παράταξη αποφάνσεων ο ορισμός 
Το τί είναι πέρα από την ποίηση, ορίζει το τί είναι ποίηση
 
Πάντως
 
Το ασύνθετο 
Ας επιδιώκουν οι ποιητές
Το παιδικό και θεϊκά απλό
Ας το κυνηγούν
 
Αλλ' όχι με καραμπίνα γι αγριόχοιρους

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ


ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ
Κι όταν γεμίζει ο αέρας αρχαία πτηνά
Τα "δεν", τα "πρέπει", τα "τουναντίον"
Κι άλλα κρέμονται απ' τα δάχτυλα
Άλλα ευλύγιστα περνούν στην κόμη
Κι ένα αβάστακτα τρελό, μου λύνει τις περικνημίδες
Τοποθετώ, μπροστά μου, το πλαίσιο που
Ονομάσαμε
Ποίημα
Και
Καλλωπίζομαι
Στον άργυρό του

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Θα'ρθει κι ο Καιρός του "ώς εδώ"
Το τραγούδι θα' χει τελειώσει,τα ρόδια θα ραίνουν το χώμα
Πυκνές στάλες θα παίζουν στα βλέφαρα του Θεού
Η,σαν τον καλπασμό μικρού ιππικού, βοή
Της μπόρας που πλησιάζει θα μεγαλώνει
Όπως τα ανυπόμονα κρουστά μιας ορχήστρας
Εισάγουν στη Συφωνία του κόκκινου Βατερλό
 
Όπως η Σιωπή κάθεται σταυροπόδι
Στην πίστα της καρδιάς κι ανάβει τσιγάρο
Για να στοχαστεί πάνω στην έκλειψη των ερώτων
Και στην έκλειψη εκείνων που έζησαν τους έρωτες

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

ΒΡΟΤΕΙΑ ΣΚΕΨΗ

Η ποσότητα του αέρα που εκτοπίζεις βαραίνει ανεπαισθήτως
Κι όμως
Δεν είσαι τόσος, μια που συμπαντικές θεωρίες χωρείς

Μιαν ερμηνεία κατανοείς
Της μεταμόρφωσης του κορακώνυμου σε κατσαρίδα

Βελούδινες νιώθεις νυχτοπεταλούδες στην κλειστή παλάμη
Και την παράδοξη απόδοση στον
Παλαιότατο των Ημερών
Βροτείας σκέψης:

"Κι εκεί πάνω τραγουδούν παιδιά νυχτερινά-σας πήραμε,σας πήραμε
Και βάτραχοι,τενόροι σκοτεινοί, κοάζουν σε τενάγη"

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ
Έστω κι αν συνήθισα να δραπετεύω συχνά
Η Αγορά μένει πίσω μου
Με τους ρήτορες να εκτοξεύουν χάρτινες σαϊτες τις λέξεις τους
Ξυπνώντας κύνες μακελείων-σχήματα παλαιά
Έστω κι αν γέμισα τις λέξεις λαγούμια
Αυτές προτείνονται ακόμη στις συναλλαγές
Κι αν την αρχιτεκτονική του κυανού  μελετώ
Κάποιοι θα μείνουν να χαράσσουν πάνω του
Θνησιγενή "σ' αγαπώ"- πλάι σε ονόματα
Κατά βάθος,στομφώδη κι ανοίκεια

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΡΑΦΗ

ΤΟ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Πίσω από ένα εξαιρετικά δομημένο κείμενο
Υπάρχει άλλο ένα απλό
Ή
Η μοναχική κραυγή:
"Φοβάμαι"
ΤΟ ΠΙΣΩ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
Πίσω από ένα εξαιρετικά δομημένο κείμενο
Υπάρχει άλλο ένα απλό
Ή
Η μοναχική κραυγή:
"Φοβάμαι"
Γι αυτό ισχυρίζομαι ότι ο ποιητής-κυρίως-
Δεν είναι νάρκισσος
Αλλά το χαμένο παιδί
Που κραυγάζει,ζητώντας
Ένα χέρι
Πάνω του να γαντζωθεί

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝ;

ΕΙΜΑΣΤΕ
 
Είμαστε φτιαγμένοι από ορθοπλωρούσες Παναγιές
Μυρίζουμε πλατανόφυλλο και χειμερινό λεπίδι φεγγαριού
Μακριά μας περιμένει η Μαυρομαντηλού και ένας ιππόκαμπος
Που βήχοντας ξερνάει τα παιδιά του
Οι φαύνοι κι οι μικρές κωλοφωτιές ανάβουν το τσιγάρο μας
Καθόμαστε σταυροπόδι μέσα στο των πλατειών αγριοβασιλικό 
 
Σαν σε αντίλαλο το Χαϊντεγεριανό μας συνεπαίρνει
Γιατί να υπάρχουμε εμείς κι όχι το μηδέν;

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013



ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΛΩΝ

Επί  των ελών Δημητριάδος, εκεί καθίσαμε και  εκλαύσαμεν. 
Θυμηθήκαμε τη γη των αγαλμάτων με το χθόνιο κρόουλ-μετασεισμική γαρ εποχή-τους κρωγμούς των γλάρων, τα βούρλα και το σπιτάκι των αλατωρύχων, πλάι στη θάλασσα. Δεν υπήρχαν δέντρα για να κρεμάσουμε τους αυλούς και τα πνευστά μας. 
Μόνο μια βρύση με γλυφό νερό.

Κάθε  ηλικία και μια άγνωστη χώρα.
Μα εμείς δεν ξεχνούμε και μοιρολογούμε την, των παιδικών ημερών μας, Ιερουσαλήμ.
Tότε που ψάλλαμε τα Εγκώμια, περνώντας αργά, μέσα απ' τα ανθισμένα μπουκετάκια της πασχαλιάς.
Ο Καραβασίλης, ο Αράπης, ο Τσαλούχας, εξαπτέρυγοι, πλάι στους ψάλτες που ητούντο τον μεγάλο Ξένο.    


Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΣΚΑΜΝΑΚΙ

ΤΟ ΣΚΑΜΝΑΚΙ

Τελευταία, εξετάζω συχνότερα, τα βράδια, τον Ουρανό
-Ο  αστρολάβος που μου’ λαχε  είναι αόρατο τριζόνι-
Έρχονται κι οι παιδικοί φίλοι με την κραυγή «αερόστατο»
 Κρίμα- είναι απλώς ο Πολικός…
Δεν θα γείρει σε κανένα αχυρώνα, δεν θα
Αποτελέσει τρόπαιο των ωκυπόδων, ούτε ξυπνητήρι ακανθυλίδας
Οι αναλυτές θ’ αποφανθούν- «τον σημαδέψανε τα παιδικά του χρόνια»
Ίσως να’ χουν δίκιο, αν και δεν μπορούν να κατανοήσουν γιατί
Τοποθετώ, μετά την προσευχή, ένα σκαμνάκι

Πλάι στο κρεβάτι, τον φύλακα, να ξεκουράζει, άγγελό μου.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ

Ψηλά  ασθμαίνοντα άστρα κι αστερισμοί
Ο Ωρίων, ο Σείριος, ο Betelguese
Πιο κάτω το εαρινό επίπεδο του ύπνου
Κι ακόμη  βαρύτερος ο χειμώνας εκείνων
Που δεν μπορούν να ταξιδέψουν στον ύπνο-
Γιατί έχασαν το προνόμιο στους αστραγάλους.

Το νυχτεριδόμορφο νυχτερινό λουλούδι
Τρυπάει ύπνο κι εγρήγορση
Και μ’ ένα τσέρκι  στην καρδιά
Χαράσσει τη μεγάλη σύμβαση

Το απόν

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΠΟΛΥΤΟ
Σ'ένα πέλαγος σχετικοτήτων-
-Κι η λέξη πέλαγος εδώ ακυριολεκτεί-
Διψούμε το απλό και απόλυτο
Κι όπου υπάρχει δίψα υπάρχει και νερό

Να, γιατί γράφουμε συνέχεια στίχους
Για το Θεό,τον Ουρανό,την Αγάπη

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΦΟΡΗΤΟ


Άτοπο δεν είναι να κυνηγούμε πολύτροπες λέξεις
Να κρεμόμαστε απ' αυτές
Σαν από εαρινά αερόστατα
Και να ταξιδεύουμε σε ολοφώτεινους ουρανούς;

Αφόρητα δεν είναι όλ'αυτά
Όταν
Παιδιά
Θηλάζουν
Κάδους σκουπιδιών;

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Μερικές φορές, στο απόβροχο
Πέφτουν από τον ουρανό
Ασπρόμαυρες φωτογραφίες:

Πέφτουν συγγενείς με ημιμύστακα, φορτωμένο έπαρση

Αλλού, ο χρόνος είναι κρεμασμένος σε γυναικεία βλέφαρα

Τα παιδιά πέφτουν ανάλαφρα
Παίζοντας το «μέλισσα, μέλισσα, μέλι γλυκύτατον».

Κάρα γεμάτα πολύχρωμα πλήθη που άδουν
Τον «Χαραλάμπη» και το «Στρώσε το στρώμα σου για δυο»

Ο πατέρας με γαρίφαλο στ’ αυτί

Ρέουν ακόμη
Πάθη τσιγγάνας σε υστερόγραφο δελταρίου:
«Μάθε, μάνα, ότι ο γιος σου
Σκότωσε δύο και τον κλείσαν μέσα

Από υγείαν υγιαίνουμε» 

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

ΥΠΟΓΡΑΦΗ :ΑΡΛΕΚΙΝΟΣ

Εγγίζει της σιωπής σου το πυρρό το μέταλλο
μια ματωμένη μου πληγή αριστερά στο στήθος.
Μιας μαργαρίτας ήταν ΔΕΝ το τελευταίο πέταλο.
το ‘ξερες – μα σου χρειαζόταν ο γαλάζιος μύθος:

Θ’ άφηνε τα παράξενα κλισέ του ο ποιητής
κι ίσως για χάρη σου να ζέσταινε τον ήλιο.
Των ιπποτών ο έσχατος σε μακρινό βασίλειο
δικός σου τροβαδούρος και ταυτόχρονα εραστής.

Πρόλαβα μοναχά μία μπαλάντα να σου γράψω.
Κάτι για νυχτολούλουδα υγρά – υπογραφή Αρλεκίνος.
Χαρτί που ξέσκισα στον άνεμο όταν εκείνος
σ’ αγκάλιαζε και δεν μπορούσα ούτε να κλάψω.





Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΠΟΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ


Κάποια ποιήματα θυμίζουν  τα  χαμένα στο δάσος παιδιά
Ενίοτε τραγουδούν, καταπίνοντας φόβους για την αποδοχή τους
Άλλοτε, ταυτίζονται με  την Κοκκινοσκουφίτσα
(Ο κακός λύκος της κριτικής, πάντοτε ενεδρεύει )
Μερικές φορές, συμφύρονται  στο των νάνων εσμό
Παίζοντας το ρόλο των, υπέρ τον γελοίο, γελοίων
Μερικά ψάχνουν –δολιχοδρόμο- τον Πολικό
Είναι τα  πολιτικά ή τα απαγγελόμενα φιλαγοραία
Άλλα μοιράζονται τα μυστικά τους με τα’ αηδόνια

Μόνον  ένα  μακρινό κι άσημο στεγνώνει
Το φως του

Όπως η μικρή
Αδιάφορη
Πυγολαμπίδα

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

Tα πουλιά τρέφονται από φως
Κι εκείνο το ελάχιστο, σαν πνοή
Που αποτελεί την πικρήν απουσία
Γύρω από τα στόματα των γυναικών που αγαπήσαμε
Και χάσαμε

Ακολουθούν τους δρόμους που χάραξαν
Σιωπηλά
Εξαπτέρυγα

Τα πουλιά είναι οι οδοδείχτες για τον Ουρανό
Έρχονται από το τίποτε και
Κατευθύνονται στο πουθενά

Τις δυο αυτές ατοπίες συλλαμβάνουν
Λεταίσθητοι κι αισθαντικοί ποιητές
Όπως ο Σαραντάρης κι ο Αρσένι Ταρκόφσκι