Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΟΜΗΤΩΝ

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΟΜΗΤΩΝ

Στην εποχή των κομητών και των αεροστάτων-Μάη, περίπου δειλινό και
κραμβόοσμο- η όποια αόρατη λυσίκομη,αγνοούσε τα κοιμισμένα πουλιά και
κραύγαζε: Τον αχερώνα-είναι ό,τι μας απέμεινε.Δεν την ακούγαμε.Η μόνη,
άλλωστε, άλως του φεγγαριού δεν ήσαν τα κρυμμένα χέρια της, ούτε η
αδιέξοδη κραυγή της. Αν και, φανερά, τα χρόνια μας καίγονταν, δεν
παρατηρούσαμε
Παρά
Μια
Κόκκινη
Σε γόνατο
Ανταύγεια
Γιάννης Τσίγκρας

4 σχόλια:

  1. Γιάννη με την τρυφερή και πονεμένη φωνή
    με γειά το μπλογκ!

    Πάντα με προχωρημένες αναρτήσεις και κείμενα!

    Αξίζει να ακούγονται εμπειρίες αλήθειας άγρυπνες.

    "Αν και, φανερά, τα χρόνια μας καίγονταν, δεν
    παρατηρούσαμε"
    Ναι.

    Υπήρξαμε τυφλοί και ράθυμοι.

    Τημ τυφλότητα και ραθυμία μας πληρώνουμε τώρα, όμως ό,τι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς.

    ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ... πόσο συμφωνώ
    με την πιο πάνω φίλη σου!
    ...ακόμοι όμως είμαστε ...τυφλοί και ράθυμοι! οι ευκαιρίες μας ...γέλασαν, Γιάννη μου!
    Αρκεί να είμαστε καλά!
    Μ΄εκτίμηση κι αγάπη,
    Υιώτα
    αστοριανή.

    Υγ.
    Ευχαριστώ κι από δω για την επίσκεψη
    στην ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ.
    Σ΄ευχαριστώ πολύ,
    Υιώτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι φίλες μου, Γιώτα και Εύα, αν δεν είναι, πρέπει να γίνουν και μεταξύ τους φίλες. Αν και ανόμοιες στο χαρακτήρα,έχουν τόσα κοινά...Δυο,επειδή βρίσκονται πλάι τους, "ευτυχισμένα ταλαίπωρους" συζύγους, την αγάπη για το Θεό,τα ποιήματα, τα λουλούδια,τα πουλιά, τη ζωή.
    Ευχαριστώ πολύ Γιώτα, να χαίρεσαι τη μικρή Εδέμ σου.Φιλιά στον εγγονό και το Δημήτρη.
    Ευχαριστώ πολύ Εύα.Χαιρετισμούς στον Πέτρο και τα παιδιά. Συνέχισε τον καλό για την Πίστη αγώνα.
    Γιάννης Τσίγκρας

    ΑπάντησηΔιαγραφή