ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ

-Στο παλαιό Λιμεναρχείο της δεκαετίας του ’50, ο κάθε γνήσιος άντρας έφτιαχνε ένα παράπηγμα για την οικογένειά του κι ύστερα πέθαινε από καρκίνο ή καρδιά. Έτσι γέμιζαν οι θερινοί χωματόδρομοι από γυναίκες που κοιτούσαν τη θάλασσα, ανοίγοντας μάτια στο χρώμα του κυκλάμινου.

-Κρέμασε στην πόρτα του κουρείου του την ταμπέλα «Επιστρέφω αμέσως». Κλείδωσε και πέρασε απέναντι, στο οικόπεδο με τους ασφοδέλους και τη υποφώσκουσα δείλη στα μέτωπα των ανθρώπων.

-Το πετιμέζι της Ιστορίας απλώθηκε στην Καισαριανή μου. Βρεγμένα σπιτάκια, καρότσια και χορταποθήκες. Ο Καζαντζίδης, ένας ασπαίρων γραφίτης «ζήτω η ελευθ» και τα κόκκινα στους τοίχους αυγά. Κάποιοι δια Χριστόν σαλοί αναλαμβάνονται, μ’ έναν μποξά στον ώμο. Τα λυτά τους κορδόνια εγγίζουν πολιές, λόγω της σκόνης των μετεωριτών, χωρίστρες.

-Πάντοτε γράφω για την ίδια χώρα. Ορίζεται από τον δυσμικό ίσκιο της μαγούλας Παλατάκι κι εντός της φτερουγίζουν νυκτεριδόμορφες ψυχές. Έχω καρφιτσώσει και τη θυσιαστική οιμωγή του ταύρου, ένα οη, αω, οας των πλανοδίων που ξεχάστηκαν – κυρίως τα εσπερινά, ντυμένα με λιβάνι και άρωμα κυπαρισσιού, κεκραγάρια νηδόντων.

 Γιάννης Τσίγκρας