ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΕΥΧΗ

ΕΣΠΕΡΙΝΗ ΕΥΧΗ

Κύριε εκέκραξα προς σε, ελέησόν με,

Του ρύπου την πυκνή γλυσίνα παραμέρισε

Και μπές στο γκρεμισμένο της ψυχής μου σπίτι.

Έλα, ως λεπτής ανάσα αύρα, ως κεραυνός,

Όπως εσύ καλύτερα γνωρίζεις.

Στ’ άχραντα πόδια σου ακουμπώ, δικό μου μύρο,

Τα κεκραγάρια, πνιγμένα σ’ αηδονολαλιές.

Θερμές λιτές, Φώς ιλαρό μου, επιλύχνιες

Που μακρυνήν ελπίδα ανάβουνε – μα που πονούν

Τη γύμνια μου αναδεικνύοντας και τα έλκη.

Χρόνια αιμόρρους και συγκύπτων στην πικρή

Μάνα μου γη ήμουν στραμμένος.

 Αίφνης, σ’ εγγίζω

Μια νύχτα κατανυκτική όπως η αποψινή

Και «τις με ήψατο» ν’ ακούσω περιμένω.

«Κύριε, δόσμου τον Αγγελό μου πίσω.

Στους αυχμηρούς καιρούς μας

Χρειάζομαι

Το βαμμένο στην ευλογία σου

Δάκτυλό του

Τους φρυγμένους μου κροτάφους να εγγίσει.

Στείλτον μου, Κύριε

Πέταξε μια μέρα μακριά μου

Όπως τα πουλιά

Όταν ακούσουν

Ένα κρυμμένο στις φυλλωσιές πυροβόλο

Τον τρόμαξε ο βούρκος μου

Οι άδειες νυχτερινές κραυγές μου

Αλλά και στο φως της μέρας

Σίγουρα

Σκέπαζε τα μάτια

Να μη βλέπει τον πηλό μου

Να σκουριάζει,

Να μη μετράει τα σκωληκόβρωτα

Της ψυχής μου έλκη.

Μη μου στερήσεις, Κύριε, το φως του …

Είναι κατασκότεινο τούτο το δάσος

Γιάννης Τσίγκρας