ΑΥΤΑ Τ' ΑΧΤΕΝΙΣΤΑ ΠΕΥΚΑ

ΦΙΜΩΣΕ ΤΑ ΤΡΙΖΟΝΙΑ ΜΟΥ
Ένα ποίημα περπατάει αργά
Πλάι σε μιαν ατσάλινη θάλασσα-
Κάτω απ'τη βροχή.
"Ο Χρόνος- μουρμουρίζει-
Αυτός ο είναι ο βιαστής και κλέφτης:
Άδειασε τις στέρνες μου
Από κούφιους πουλιών σκελετούς
Που ανακάλυπταν τα παιδιά
Και κραύγαζαν- ελάτε να δείτε.
Ο Χρόνος θόλωσε τους ήλιους
Και τα τριζόνια μου φίμωσε.
Παρηγοριά μου άφησε
Αυτά τ'αχτένιστα πεύκα
Όσα κλαίνε ρετσίνι τ'απογεύματα
Απ'τις εγχάρακτες καρδιές
Το τέλος σημαίνοντας των ερώτων-
Ο Χρόνος
Που κρύβεται στη φωλιά του σκορπιού
Στου ποντικιού τη μουσούδα".