ΤΟ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΟΔΕΙΠΝΩΝ

ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΩΝ ΚΟΥΜΠΙΩΝ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
Τα ποιήματα φυτρώνουν πάνω σε πέτρες
Όπως τα φινοπωρινά λουλούδια,
Τρίζουν όπως τα τσέρκια
Στις παλάμες των παιδιών.
Η ανάσα τους μυρίζει βρεγμένο χώμα.
Μας χαιρετούν όπως οι ίσκιοι της κληματαριάς
Τις νύχτες που τρελαίνονται οι ανεμοδείχτες
Και ανασταίνονται παλαιολιθικά τσουκ μποξ.
Τα ποιήματα είναι το ψωμί και το κρεμμύδι
Των νεκροδείπνων,
Τα όνειρα του Σταύρου Τορνέ και τ'αναμμένα κεράκια,
Τα εικονίσματα που τινάχθηκαν απ' το νερό
Όπως τα δεφίνια, με το σπάσιμο των κουμπιών
Της θάλασσας.
Χωρούν αυτόχειρες και ωδικές τοιχοσαύρες
Το αιώνιο κορίτσι που ισορροπεί βραδινόν ανανά
Σα στάμνα στο κεφάλι.
Τα ποιήματα δεν τελειώνουν-
Όπως τα παθήματα των μαρτύρων:
Έρχεται κάποιος, στο τέλος
Και τους παίρνει το κεφάλι
Ν'απαλλαγουν κι ο ποιητής κι ο αναγνώστης,