ΟΙ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΧΑΡΑΚΙΕΣ ΣΤΟ ΤΑΒΑΝΙ
Τα τελευταία καλοκαίρια οι λέξεις βαραίνουν
Ιδρώνω, όταν τις σηκώνω τα μεσημέρια.
Κάποτε με βοηθούσαν στη μεταφορά
Οι κινούμενες χαρακιές στο ταβάνι,
Τότε που οι πλανόδιοι τρυπούσαν τον ύπνο των παιδιών
Και μια αγωνία-αν οι στιγμές πάντοτε θα μυρίζουν
Ναρκίσσους και γιασεμιά-
Έγερνε μαζύ με το χέρι στο κρεββάτι,
Τότε που δεν επιθέταμε την κλειδούχο λέξη
"Ευάριθμος"
Στον Καιρό:
Όλα ήσαν αστραφτερά σαν το φεγγάρι
Ή
Το τραγούδι της γυναίκας γυναίκας που αγαπήθηκε.