ΑΔΕΙΑ ΟΣΟΝ Η ΣΤΙΓΜΗ
Κι απομείναμε με μιαν ανοιχτή αγκαλιά,
Απέραντη, όπως η θάλασσα
Κι άδεια
Όσον η Στιγμή.
Φάνηκαν τότε να' ρχονται
Οι παιδικοί μας φίλοι,
Με το κεφάλι κάπως γυρτό,
Κλωτσώντας ένα τενεκέ
Ή
Σφυρίζοντας,νωχελικά,χορούς του Μπραμς.
(Απρόβλεπτη εμφάνεια,
Κάτι σαν των αγαλμάτων τη ρητορεία).
Μια φούρκα στο δεξί κρατούσαν χέρι
Και στ' άλλο, κομήτη αναμμένο
Που κραύγαζε θριαμβικά:
"Γι αυτό υπάρχει ο μέγας ουρανός-

Για να βιώνετε την επανάκαμψή μας
Σε κάθε διάψευση των μενεξέδων".