ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΛΥΠΗΜΕΝΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

Τα παλαιά λεωφορεία
Είχαν τη βλέμμα λυπημένου σκύλου.
Ανέβαιναν τους χωματόδρομους
Ασθμαίνοντας μ'ένα
Τικόφ- τικόφ-τικόφ.
Οι επιβάτες τους δε γνώριζαν τα ρευστά,
Σαν αυγά μελάτα, ρολόγια του Νταλί.
Δε μετρούσαν χρόνο,ζούσαν περιπέτειες
Παρόμοιες μ' εκείνες του Ταρζάν
Και του Ποκοπίκο.
Στο κέλευσμα του εισπράκτορα
"Τα κεφάλια μέσα..."έβριζαν τη γυναίκα τους
Ή
Τραγουδούσαν"επεράσαμ' όμορφα...όμορφα..όμορφα"
Μύριζαν βακαλάο και τρυφερό νυχτερινό ουρανό.
Πολλές φορές, συνέχιζαν,
Έκαναν ευθεία την καμπύλη.
Γι αυτό σήμερα μετρούμε τις στάσεις
Με αρχαία θυμητάρια.