ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ ΞΕΧΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ

ΦΑΝΑΡΑΚΙΑ ΧΑΡΤΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ
Τί γίνεται,καλέ μου Χέλντερλιν, όταν οι ποιητές
Προτιμούν να κοιμηθούν;
Τα παιδιά που υπήρξαν κάποτε οι ίδιοι
Γίνονται φαναράκια χάρτινα παραμυθιού
Κι αναβοσβήνουν σαν τους φάρους
Για πλοία που  ποτέ δε θα φανούν.
Οι σιτοπώλαι μαζεύουν στη χούφτα τους διάττοντες.
Τους παίζουν στους πεσσούς,φτηνοί παπατζήδες,
Κούφιοι,ελιοτικά αχυρένιοι, άνθρωποι
Που κοστίζουν την ανομβρία των ματιών
Εκεί, στις όχθες Λεμάν ή στη Βαβυλώνα
Όπου παίζονται και χάνονται οι αυτοκρατορίες
Επειδή η κυρία προτίμησε τον Μπέρναρντ
Από τη σοφίτα με τα βιβλία.
Οι ελέφαντες ξεχνούν όταν οι ποιητές κοιμούνται
Οι γεναριάτικες γάτες σωπαίνουν.
Αντί για άνθη η μικρή γαζία
Τινάζει βλέφαρα και ποντικοουρές.
Γι αυτό δεν πρέπει να σωπάσουνε οι ποιητές.
Για να' χουν οι τρελοί τον ανεμοδείκτη τους.