ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΙ

Kαι κάποια βράδια του χειμώνα, έρχονται όσοι έχουν χαθεί, τρυπώνουν στα σκεπάσματα, ξαπλώνουν
κάτω απ' το μαξιλάρι, πλάι στη σοκολάτα που-παιδί- εύρισκες κάθε πρωϊ, και σε
νανουρίζουν.Μερικοί είναι χάρτινοι-όπως ο ήρωας του Ουναμούνο,στην "Καταχνιά", εκείνος που όταν ο δημιουργός του προσπάθησε να τον σκοτώσει, κραύγασε "μα εγώ,Δον Μιγκελ,θέλω να ζήσω".Άλλοι  αφήνουν, διακριτικά και με τρυφεράδα, ο,τι σου απάλυνε τη ζωή:Η γιαγιά Χρυσάνθη τα  δυο κόκκινα χέρια της που σε υπηρετούσαν, ο πατέρας τον ώμο που σ'ανέβαζε, η μάννα τις  ιστορίες απ' τα κατοχικά παιδικά της χρόνια.Είναι μαζί τους κι ο Άγγελός σου που απλώνει στο πρόσωπό σου τις λευκές του φτερούγες,η ευχή "καληνύχτα" των παιδικών σου φίλων κι εκείνο το αστέρι,ο Αλντεμπαράν που έψαχνες επι χρόνια, στο ζοφερό θόλο.