ΙΣΩΣ
Απ'τη στιγμή που το δαχτυλίδι
Έπεσε ανάμεσα
Στις ενωμένες μου παλάμες-
Ώς σήμερα-
Ακούω μόνο
Λαχανιασμένους χτύπους ρολογιών
Αδιάκοπα βήματα του Χρόνου
Κούφιο ήχο
Σε στέρνες σκεπαστές.
Κάθομαι οκλαδόν
Σε παρενθέσεις που ανοίγουν μόνες
Και κλείνουν
Για ν'ανοίξουν οι καινούργιες
Μετακινώντας με ξανά.
Το παρόν-πριν ανθίσει-γίνεται παρελθόν.
Καμμια δε μου προσφέρεται ερμηνεία
Ενώ τα πράγματα
Περιφέρονται γύρω μου
Απορημένα.
Δε με φωτίζουν ούτε
Οι, των τοίχων
Αλλόκοτοι γραφίτες.
Ελπίζω μόνο
Ιδιαίτατα
Τις δειλινές ώρες:
Ίσως πέσει από τον ουρανό
Το νόημα-
Ως πόκος ένδροσος-
Στα, σε σχήμα
Ικεσίας πλέον
Υφωμένα μου
Χέρια.
Να έφταιξε
Λέτε
Εκείνο το δαχτυλίδι;