ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥΣ

Οι λέξεις δεν ακινητούν
Σαν τους νυχτερινούς φρύνους
Στα τενάγη.
Ούτε πέφτουν, μοναχικές και παγωμένες
Απ' τους μουσικούς μονολόγους
Των απελπισμένων.
Ενίοτε, δρουν μοναχικά και με οξύτητα:
Κρατούν αιχμές και δόρατα
Και πολεμούν-
Στη Ρητορική αίφνης.
Ή αφήνονται στα δάχτυλα του Καιρού
Λειαίνονται, όσο τα βότσαλα
Και τότε φωνάζουμε:
"Να ένα ποίημα".
Με τις λέξεις κατασκευάζονται
Ερμαίοι λόφοι-
Οδοδείχτες
Προς τη
Σιγή.
Των απολύτων τη Σιγή:
Του ρόδινου της προέλευσης
Του χρυσαφένιου του προορισμού.