ΠΩΣ ΔΕΝ
Πώς χώρεσε τόσος πόνος
Στις τσέπες των κοντών παντελονιών
Που φορούσαμε παιδιά;
Τόσες προσδοκίες
Βραδινοί αποχαιρετισμοί
"Αύριο πάλι"που σήμαιναν "ποτέ"
Εκλείψεις και διαψεύσεις;
Εμείς πιστεύαμε
Ότι μαζεύουμε βώλους
Και αρχαία φυστίκια.
Περπατούσαμε ανέμελοι με τα χέρια
Εντός τους
Και δεν ακουμπούσαμε χαμένους έρωτες
Ευχές που δεν θ' άνθιζαν ποτέ
Φίλους που επέπρωτο να γίνουν άστρα.
Αγγίζαμε χαρταετούς κι όχι ερείπια.
Πώς δε νοιώθαμε τον Καιρό
Να λιγοστεύει σαν τη βροχή
Πριν το ουράνιο τόξο;