ΚΙΚΙΡΙΚΙ
Σε κάποια αποκριάτικη Κυριακή του 1962
Είχε φορέσει καφάσι με τουλπάνι στο κεφάλι
Και φαρδιά στρατιωτικά παντελόνια-του αδελφού
Ήταν η μόνη που δε γνωρίσαμε
Της προσάψαμε,έκτοτε,το παρωνύμι
Κικιρίκι
Όταν ο πατέρας της έπαιρνε στον ώμο
Μια πλεξίδα σκόρδα για να βγει στη γύρα
Τον συνόδευε ώς την αυλόθυρα
Ανάμεσα σε εαρινά τριαντάφυλλα και πασχαλιές
Ύστερα ξεχάσαμε την παρουσία και των τριών
Μόνο στο πέρασμα του δρεπανηφόρου τους θυμόμαστε
Και προσέχαμε μη γελάσουμε με την παλιά
Εκείνη μνήμη την αταίριαστη στην περίσταση
Προχτές,βέβαια,ένα ανεμίζον κηδειόσημο στο στύλο
Με το επίσημο όνομά της
Μας θύμισε ότι εδώ και χρόνια
Δεν λαλούν στη γειτονιά οι πετεινοί
Τα σκόρδα τα πουλούν στα μάρκετ
Άρα, οι λιγότερο ευαίσθητοι, μπορούσαν
Να θυμηθούν και να γελάσουν
Μόνη είχε απομείνει άλλωστε, ποιος να πειραχτεί;