ΟΙ ΠΗΛΙΝΕΣ ΚΟΡΕΣ
Κάποτε ζούσα σε μια χώρα
Με βούρλα, αλμυρίθια και γλάρους
Με κεραμιδένιες κόρες
Που έπλεαν σε χθόνιο κρόουλ-πλάι σ' αετώματα
Είχαν προηγηθεί οι σεισμοί του '55
Και τα μπάζα δημιούργησαν τη Νέκυιά μου
Είχα κι ένα τσέρκι και μια φούρκα
Και την πεποίθηση ότι ήμουνα μεγάλος
Τόσο, ώστε να ζητώ απ'τα πήλινα αγάλματα
Να μου μιλήσουν για σκάλες και κήπους
Για παιγνιδίσματα του φεγγαριού
Με τα χαμένα δάχτυλα αρχαίων φοινίκων
Ακουμπούσα στο σαγόνι τις παλάμες και ρωτούσα
Συνήθως μου'κλεβε το τσέρκι
Ο πρώτος που περνούσε σαμαλάς