ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Πάντα θα λείπει κάποιος στίχος.
Όχι αυτός που δε συνθέσαμε ακόμη
αλλ' εκείνος που πιστέψαμε
ότι δε θα συλλάβουμε ποτέ.
Η αλήθεια είναι ότι σκάψαμε,
πιρόγα,
τον κορμό μιας φοινικιάς,
πάνω του κάθισε- στη θάλασσα του Παλαιού Λιμεναρχείου-
και χάθηκε στο πέλαγο η νιότη μας,
ομοιoκατάληκτη με τ' άσπρα σύννεφα,αυτό αρκούσε.
Και
στα επόμενα χρόνια, διπλώναμε  Α4, φτιάχναμε ωραία καραβάκια,
τα θαύμαζαν οι επίσημοι και η πλέμπα
αλλά το στίχο τον ακριβό, δεν τον καταθέσαμε.
Οι μέρες περνούν, κοπάδια από χειμερινά πουλιά,
το σπίτι γέμισε με πριονίδια και απόπειρες,
τίποτε.
Καμιά φορά, σκέφτομαι ότι το, ώς τώρα ανείπωτο,
απλώς,δεν υπάρχει
και είναι η προσμονή μας ακατανόητη.