ΤΑ ΕΛΗ ΜΕ ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Υποθέτω, ότι τον τελευταίο λίθο,
στο διώροφο σπιτάκι των αλατάδων,
με τη βρύση και το γλυφό νερό,
τον μετακινήσαμε, ανεπαίσθητα, και περιμέναμε
τη βοή και το σύννεφο σκόνης
που θα μας μεγάλωνε.
Το νέο δεν το μετέφεραν οι φωτιές των βουνών,
δεν το πήραμε καν είδηση οι ίδιοι-
τώρα ξέρουμε πως τα έλη της Δημητριάδος,
με το σάπιο φεγγάρι και τους κοασμούς,
με την οσμή και τις ανταύγειες του φάρου,
υποδέχτηκαν τις σφεντόνες μας
και την αταραξία
του Αντώνη του Μουντανιώτη  ,του Θεσσαλονικιού,
του Σπανού,του αγίου Χόντου
της παρέας, τελοσπάντων, που,αντί πρέφας,
στο μπακάλικο του Τσίγκρα, παίζουν
τρίλιζα
με τ' άστρα,
κι ο Μηνακίδης ανασηκώνει τον δεξιό ώμο
και το κρανίο της γαϊδούρας του Βαλαάμ
προφητεύει
ότι θα'ρθει μέρα που τα πλοία θα ξαναγυρίσουν,
γι αυτό, ας μένουμε άγρυπνοι.