ΕΝ ΝΕΑΠΟΛΕΙ

Τα που από τρούλους πίσω χάνονταν πετροχελίδονα

Ενός φευγάτου είναι παιδικού μου ουρανού.

Θυμάμαι δώρο του ήμερου, το θέρος, δειλινού

Μικρές τριγύρω μας φωτιές. Γιορτάζαμε τον Κλήδονα.

Και δεν υπάρχουν (μνήμης οστεοφυλάκια) τα οικόπεδα

σκουριά γεμάτα, μπάζα κι άγριες τσουκνίδες

 ιδανικοί κρυψώνες για τις κοκκινόφτερες ακρίδες.

Λείπουν κι οι γέροι που γκρινιάζανε με χαμόγελο:

                                                            «παλιόπαιδα».

Ένα – μάτι αόρατου Πολύφημου – ωχρογάλαζο φεγγάρι

 του πεθαμένου χρόνου απολίθωμα   θα δω.

Ωρίμασα όπου γεννήθηκα. Μα ο άνεμος εδώ

δε φέρνει πια των λόφων μιαν οσμή από θυμάρι.