Η ΠΙΟ ΠΙΚΡΗ ΑΛΙΣΑΧΝΗ

Η ΠΙΟ ΠΙΚΡΗ ΑΛΙΣΑΧΝΗ

Η πιο πικρή αλισάχνη

Δεν τυλίγει συνήθως έναν εσμό ναυτίλων

Που ακολουθεί 

Κάτω από αίθριο ουρανό,

Το ρυθμό ενός καθαρού ιωνικού 

Μαρς.

Ούτε μονάχα συντονίζει 

Το προκυμαίο βήμα 

Του παρελαύνοντος  

Παιδιού-πίσω από ένα 

Δεμένο με κορδέλα, γλάρο. 

Τα χέρια μας 

Πλάι στην προκυμαία 

Χτυπάειαυτή

Η, στην αφή, αδαμάντινη 

Των κυμάτων σκόνη.

Χέρια απλωμένα που θυμίζουν

Του Πέτρου την

Κραυγαλέα ικεσία 

Που κάποτε σκέπασε το βουητό

Της Τιβεριάδας: 

«Έστω κι αν

Κι οι έντεκα έζησαν

Την πίστη και τη λαχτάρα μου,

Να περπατήσω 

Πλάι 

Σου 

Πάνω στο κύμα

Βουλιάζω 

Κύριε,

Χάνομαι-

Χωρίς να με κρατάς».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ-ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ