Ο ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗΣ

Ο ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗΣ Το τρένο υπήρξε το όχημα μιας χώρας που δεν όφειλα να γνωρίσω. Χωρίς στιγμή μηδέν, τόπον εκκίνησης και δίχως προορισμό. Το τρένο αποτελεί το γράφημα της αϊδιότητας, με μια πάλλουσα καρδιά, σκορπισμένη στα κλειστά χείλη των λυπημένων επιβατών οι οποίοι κυνηγούν παράδοξα έντομα, ο καθείς πάνω στο, του απέναντί του καθήμενου, τα γόνατα. Αν δεν τα συλλάβουν μ’ εκείνες τις τεράστιες απόχες, που αυτομάτως συμπτύσσονται καθώς προσεγγίζει η φωνή του εκδότη εισιτηρίων-τρία κουπέ πριν…δύο- μιλούν μόνοι τους: Για τους πελαργούς και τα άσπρα μισίρια, το λευκό των ακρωρειών, κι ένα παιδί που τριγυρίζει τους χωματόδρομους, που οδηγούν στα χωριά. Μια μαϊμού, το –ακολουθώντας-μιμείται. «Ο Κουρουμπλής»αποκαλύπτουν στο διπλανό τους, σιγά κι ανυπόφορα αργόσυρτα, «ο Κουρουμπλής, πετάξτε του ένα νόμισμα ή ένα λουκούμι