ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ

Πάντως δεν είναι ακριβώς η στιγμή

που μας τρομάζει,

αλλ’ η Στιγμή.

Η αϊδιότης.

Το πέραν, το υπέρ, το μετά

του χωροχρόνου.

Προσωπικά γεμίζω με στέρεες λέξεις το ποίημα,

όπως η γιαγιά γέμιζε με κάστανα τη χριστουγεννιάτικη κότα.

Και γράφω στίχους όπως αυτοί:

«Χορεύει πάντα στις βεγγέρες της,

πλάι στα τρισέγγονα

που΄ χουν ακόμη κρεμασμένες χειροβομβίδες στο βρακί τους.

Κι ένας σκονισμένος πρωταγωνιστής του σινεμά

Συνομιλεί ,λέει, συχνά μαζί της.

Προσπαθεί να την πείσει

ότι το πήρε το κορίτσι που τον ικέτευε για αυτό

στο σινε «Πάνθεον»- μια βραδιά του ’62.

Το πήρε, τι να ‘κανε;

Εκείνη είχε σηκώσει το μπαστούνι. 

Τον έσωσε, λέει ο ζεν- τότε- πρεμιέ,

τον γλίτωσε το διάλειμμα

με τα φυστικοστράγαλά του.