ΤΑ ΜΟΝΟΠΕΤΡΑ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
Υπάρχει κι ένας αέρας απαιτητικός,μαζεύει,από τα δάχτυλα,
τα μονόπετρα
των ακριβών μας τραγουδιών,μαζεύει τα άστρα
όσων απομακρύνονται, σκορπίζει τις παραμυθίες

"πρόκειται για κομήτες
θα τους βλέπετε συχνά",

γι αυτό ρέουν, εντός μας, με θαλάσσιους ρυθμούς τα όνειρα,
κι ό.τι μένει γυμνό,όπως
η μουσική άπνοια των τροπικών,
ό,τι χαράζει, στο στερέωμα, μια αρμόνικα,
οφείλουμε να το νιώσουμε
ως ουσία
του απερίγραπτου πόνου.