ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Τώρα κατορθώσαμε να ερμηνεύσουμε τις φρυκτωρίες,
δεν μιλούσαν για τα αρχαία βουνά, ούτε
το τρενάκι του τουβλάδικου
που ανέβαζε το πρωί πηλό στον ουρανό και κατέβαζε παιδιά
και τραγούδια,
οι φωτιές στις κορφές είναι μια εποποιϊα του χρόνου
και χρόνος είναι μια απουσία,
μια τρυφερή αδειοσύνη,
πολλοί
ακούν αποσπάσματα απ'τις συμφωνίες 3 και 5 του Μάλερ,
η Βενετία που χάνεται.
Οι φρυκτωρίες, μιλούν για τον προσωπικό χρόνο που λιγοστεύει,
επιλέγουν το καλύτερο ανάμεσα στο "επιτέλους",
και το"δόξα σοι τω δείξαντι το φως",
επειδή, κατάνυξη δεν είναι ο ζόφος,
είναι
ένα σπουργίτι που τσιμπάει τα υπολείμματα των ποιημάτων,
δεν είναι
ο "δράκων ούτος όν έπλασας εμπαίζειν αυτή",
στα χείλη ακουμπάει μια μαβιά ηλιαχτίδα.