ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΤΣΕΡΚΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Κι όλα, εδώ, μου είναι γνώριμα:
Το φεγγάρι που δεν ανέτειλε ακόμη,
Όσα δέντρα χαιρετούν τους έρωτες που στέγασαν,
Βγάζοντας το καπέλο,σαν τον κλόουν Μίσκα,
Κι ένα,φαντάζομαι ξυπόλητο,αγγελούδι
Να κλαίει για το χαμένο τσέρκι των παιδιών.