ΤΡΙΛΙΖΑ

Κάτω απ' το αγιόκλημα της αυλής

Τα βράδια  κούρνιαζε ένας βάτραχος,

Σιωπηλός όπως η βοσκοπούλα

Στις πάντες της γιαγιάς.

Τον έπιανα συχνά στη χούφτα.

Άναβε τότε, μέσα του, ένα φως.

Η μάνα μου φώναζε “πέταξέ τον, δεν θα γίνει ποτέ βασιλόπουλο”.

Οι υπόλοιποι συνέχιζαν να παίζουν τρίλιζα με τ'αστέρια.