ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Εκείνα τα παραμύθια
Με τους καλούς και τους κακούς
Με το κορίτσι που έγινε αστέρι
Να μας οδηγεί όταν χανόμαστε στο δάσος
Με τα φωσφορίζοντα βότσαλα του Κοντορεβυθούλη
Που άνοιγαν νυχτερινές εξόδους
Σε κοπιώδεις λαβυρίνθους
Με προσωποποιημένη την αθωότητα
Στα μισάνοιχτα χείλη της κόρης
Που περίμενε, αιώνες κοιμισμένη,το φιλί
Με τον ξύλινο ανθρωπάκο-ένα νευρόσπαστο
Που ο θεός Τζεπέτο του' χε τοποθετήσει
Για έξωθεν νυχτερινή συνείδηση
Ένα γρύλο με μπαστούνι και σμόκιν
Όλα, γιατί τ'αναγνώρισα, τα ονόμασα
Προσομοιώσεις όσων 
Στα χρόνια που ακολούθησαν
Έχω ζήσει
Αργά όμως,πολύ αργά, συνέβη αυτό
Τώρα κοιτάζω μόνο μπροστά
Σ'ένα γλαυκό Επέκεινα
Που κρύβει το υπερδιάστατο Απλό
Κι Αιώνιο
Της αγαλλίασης ή της απουσίας