ΣΑΝ ΕΝΑ ΔΡΕΠΑΝΙ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Κύριε,δος μας ό,τι δικαιούται ένα μεγάλο παιδί,
γιατί αυτό υπήρξαμε ανέκαθεν,
κουβαλούσαμε μεγάλα όνειρα,
για να τα κάψουμε,στις φωτιές του Άϊ-Γιάννη,
κι ύστερα κλαίγαμε
περπατούσαμε στις ράγες,μπροστά απ'τον κινούμενο
συρμό,
και το βράδυ έρχονταν γεμάτο
οιμωγές και κόκκινα σύννεφα.
Ναι,Κύριε, μεγαλώσαμε και μείναμε παιδιά,
με τα ποιήματά μας γεμάτα ομίχλες και κρύο,
μ'ένα άσπρο χιόνι
και τους μικρούς ανέμους στην τσέπη,
θυμήσου τα όλ' αυτά στην Κρίση,
Κύριε
Γιατί η μνήμη των παιδιών, είναι λειψή,
σαν ένα δρεπάνι φεγγαριού.