ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΜΙΑΝ ΥΠΟΚΛΙΣΗ

Τελικά,
Ο Νόμος της "ατέρμονης επιστροφής" λειτουργεί.

Σε σένα το λέω,δακρυσμένε μου σοφέ,
Που αγκαλιάζεις,στην πλατεία Κάρλος Αλμπέρτο,
Το κεφάλι ενός θλιμμένου αλόγου.

Τα φλούδια των πανάρχαιων φιστικιών, στις τσέπες μου,
Ξανάγιναν χαρταετοί κι αστέρια.

Τα μοιράζω, όπως παλιά,
Σε ανυπόμονα παιδιά και γελωτοποιούς
Με γραβάτες αγχόνες.
Σε νταντάδες με ρόδινα αυτάκια
Και,γεμάτα κρύον ήλιο,στρουθία.

Πάντοτε με μιαν υπόκλιση
Μεθυσμένου αμαξά του Τορίνο.