ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΛΩΝ

Επί  των ελών Δημητριάδος, εκεί καθίσαμε και  εκλαύσαμεν. 

Θυμηθήκαμε τη γη των αγαλμάτων με το χθόνιο κρόουλ-μετασεισμική γαρ εποχή-τους κρωγμούς των γλάρων, τα βούρλα και το σπιτάκι των αλατωρύχων, πλάι στη θάλασσα. Δεν υπήρχαν δέντρα για να κρεμάσουμε τους αυλούς και τα πνευστά μας. 

Μόνο μια βρύση με γλυφό νερό.

Κάθε  ηλικία και μια άγνωστη χώρα.

Μα εμείς δεν ξεχνούμε και μοιρολογούμε την, των παιδικών ημερών μας, Ιερουσαλήμ.

Tότε που ψάλλαμε τα Εγκώμια, περνώντας αργά, μέσα απ' τα ανθισμένα μπουκετάκια της πασχαλιάς.

Ο Καραβασίλης, ο Αράπης, ο Τσαλούχας, εξαπτέρυγοι, πλάι στους ψάλτες που ητούντο τον μεγάλο Ξένο.