Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΙ Ο ΚΟΜΗΤΗΣ
Τελευταία το συνηθίζω: Μόλις
Βραδιάσει.
Κλείνομαι στο δωμάτιό μου.
Φυσώ το λυχνάρι των παθών μου
Και ταξιδεύω.
Κάποτε ήρεμα φτάνω ώς το πρώτο διπλωμένο ενύπνιο
Που διασχίζουν λευκοί ναυτίλοι
Κι άλλοτε ως την καιομένη του Αββά Ισαάκ καρδιά.
Μερικές φορές ο θαλαμίσκος τραντάζεται. Ξαφνιασμένος
Κοιτώ από το παράθυρο-
Έχει μπλεχτεί στην ουρά ενός κομήτη.
"Πέρασε ο πατέρας απο δώ" φωνάζω χαρούμενος
"Πώς δεν άκουσα το πόδι του να τρίζει...".
Τελευταία το συνηθίζω: Μόλις
Βραδιάσει.
Κλείνομαι στο δωμάτιό μου.
Φυσώ το λυχνάρι των παθών μου
Και ταξιδεύω.
Κάποτε ήρεμα φτάνω ώς το πρώτο διπλωμένο ενύπνιο
Που διασχίζουν λευκοί ναυτίλοι
Κι άλλοτε ως την καιομένη του Αββά Ισαάκ καρδιά.
Μερικές φορές ο θαλαμίσκος τραντάζεται. Ξαφνιασμένος
Κοιτώ από το παράθυρο-
Έχει μπλεχτεί στην ουρά ενός κομήτη.
"Πέρασε ο πατέρας απο δώ" φωνάζω χαρούμενος
"Πώς δεν άκουσα το πόδι του να τρίζει...".
Σπαραχτικό μέσα στην νηφάλια μέθη της αόρατης μουσικής του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε που υπάρχεις και γράφεις.
Πέρασε, Γιάννη! Άκουσα το τρίξιμο κι εγώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφε, Γιάννη, γράφε!
Ο ανώνυμος φίλος σου από πάνω, λέει:
"Ευχαριστούμε που υπάρχεις και γράφεις."
Εγώ το εννοώ από πολύ βάθος ψυχής και το ξέρεις!
...κι εγώ,
ΑπάντησηΔιαγραφήκάπως στα βιαστικά, Γιάννη μου. Δεν σε ξεχνώ, εσύ, ξαλάφρωνε
νου και καρδιά, όλοι το χρειαζόμαστε!
Υιώτα, ΝΥ