ΤΑΞΙΔΙ

Η πολιά την κεφαλήν
Γυναίκα,
Ύψωνε ένα πήλινο θυμιατό
Που μύριζε  κυπαρισσόμηλο,
Όταν
Παραπάτησε στο κατώφλι.

Κι αντί
Να τιναχτεί- όπως φάνηκε πως θα γινόταν-
Στον που ανοίγονταν μπροστά της,
Πολύχρωμο των γαλαξιών πολτό,
Γύρισε πίσω,
Σε μια θαμπή πομπή Επιταφίου,
Στους δρόμους της γειτονιάς,
Που ονομάζουμε συνήθως
“Παιδική ηλικία”.

«Θ΄ ακούσω πολλές φορές», σκέπτονταν περπατώντας,
“To δος μοι τούτον τον ξένον”, όμως
Ποτέ
Δε θα υγράνουν
Την καρδιά μου-
Όπως συμβαίνει απόψε-
Τα πέταλα της πασχαλιάς
Και οι ουρές των διαττόντων ”.