ΓΥΑΛΕΣ ΓΕΜΑΤΕΣ ΣΙΩΠΗ
Εκείνα τα χρόνια,
τα κορίτσια μάς πετούσαν από τα παράθυρα
τα τελευταία όνειρά τους,έμοιαζαν με γυάλες
γεμάτες με σιωπή και γυρίνους,οι τυχεροί
που έπιαναν ένα απ' αυτά,το κρεμούσαν στο λαιμό,
σα φυλαχτό,τo κρεμούσαν πλάι στις πλανόδιες
φωνές του δρόμου και το άγγιζαν να διώχνει
τούς δικούς τους φόβους, τα βράδια που τούς ήταν
απαραίτητο το κλάμα και δεν είχαν με τί.