ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΑΣ ΑΝΕΜΩΝΕΣ

ΣΤΙΣ ΠΕΛΩΡΙΕΣ ΒΛΕΦΑΡΙΔΕΣ
Τραγουδούμε
Για να κρέμονται πάντοτε τα ενύπνια
Από τις πελώριες βλεφαρίδες των κοριτσιών,
Για να πληρώνεται το κενό της λύπης
Με των γαλαξιών τη μουσική.
Τραγουδούμε για να περάσουμε
Όσο πιο ανώδυνα και τρυφερά
Το θάνατο,
Το χωρισμό της θεϊκής πνοής απ'τον πηλό.
Κάθε μας ποίημα είναι μια μαύρη οπή
Που γυρίζει ανάποδα το χρόνο.
Φυτεύει στα χέρια μας φυσοκάλαμα και φούρκες
Σβούρες χρωματιστές, μισότουβλα,
Μας μαθαίνει, απ' την αρχή, αρχαία παιγνίδια
Κάνει τα δάχτυλά μας ανεμώνες
Και μικρά γαλάζια πουλιά.
Κάθε μας ποίημα είναι οβολός
Για τον βαριεστημένο βαρκάρη.
Προσωπικά, γεμίζω το τραγούδι μου με πράγματα
Ανώφελα για τους πολλούς κι ακατανόητα
Όπως γέμιζε το χαζοΦταλιώ την αυλή της
Με τενεκέδες,λάστιχα,πλαστικές
Παζαριώτικες πεταλούδες και καμινέτα
Και κατασκεύαζε μ'αυτά κάστρα και πύργους
Για τον εισβολέα.
Είχε μια λογική ο θηλυκός εκείνος Φάλσταφ
Που έκρυβε, σε τόνους λίπους,
Μια παιδική καρδιά.