ΑΠΟΝΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Διασχίζουμε τη λύπη,μοναναχικά τρένα,
Με το μηχανοδηγό νεκρό στην καμπίνα
Κι ένα φεγγάρι λεπίδι, στο παράθυρο.
Εμείς, φυσικά, είμαστε απόντες
Απ'τη ζωή μας,
Ή-τουλάχιστον-
Ανεπαίσθητοι,
Όπως τα φώτα της απέναντι ακτής,
Όπως ο ύπνος των παιδιών
Στις γωνιές του παραμυθιού τους
Ή
Ο φρύνος
Που κολυμπάει, αόρατος, στους κοασμούς του.
Διασχίζουμε τη λύπη,μοναναχικά τρένα,
Με το μηχανοδηγό νεκρό στην καμπίνα
Κι ένα φεγγάρι λεπίδι, στο παράθυρο.
Εμείς, φυσικά, είμαστε απόντες
Απ'τη ζωή μας,
Ή-τουλάχιστον-
Ανεπαίσθητοι,
Όπως τα φώτα της απέναντι ακτής,
Όπως ο ύπνος των παιδιών
Στις γωνιές του παραμυθιού τους
Ή
Ο φρύνος
Που κολυμπάει, αόρατος, στους κοασμούς του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου