Μ' ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΡΕΒΥΘΙΑ

ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΡΜΗΚΟΦΑΓΟ ΤΟΥ ΝΤΑΛΙ
Το ΄ποίημα δεν είναι ένας πολιτευτής
Που και τους ξένους τους προσφωνεί πατριώτες.
Είναι τα εύλαλα χείλη των ευσεβών-
Αναζητητέα απανταχού της γης-
Που το
Εδώ και τώρα
Προφέρουν.


Κάποτε,αίφνης, ένα ποίημα παράπεσε
Βελούδινα αποκοιμήθηκε
Στο κατάστημα υφασμάτων των αδελφών Αρβανίτη,
2ας Νοεμβρίου και Παγασών.
Και ξύπνησε μετά από δέκα χρόνια
Στο στόμα της τρελής Σαλώμης
Που,αδέσποτη, ανέβηκε στο νάρθηκα της Μεταμόρφωσης
Μ'ένα πιάτο ρεβύθια.

Γι αυτό το φωνάζω
Οι στίχοι
Είτε για την ομίχλη μιλούν
Είτε για το μηρμυκοφάγο του Νταλί
Θέλουν κράτημα τρυφερό
Όπως ένα βρέφος, ένα πουλί,ένα κυκλάμινο.