ΝΑ ΜΗ ΚΡΥΩΝΕΙΣ,ΘΕΕ

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΔΡΟΣΙΖΑ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
Αμαρτίας νεότητός μου και αγνοίας
Μη μνησθής,Κύριε.
Πήγαινε λίγο πιο πίσω:
Τότε
Που φορούσα στεφάνια από πυγολαμπίδες
Και δρόσιζα τα δάχτυλα των αγίων,
Όταν ανάβανε
Απ' τις ευχές
Υπέρ του σύμπαντος Κόσμου...
Τότε
Που βοηθούσα τα πουλιά
Ένα πουκάμισο να σου υφάνουν,
Να μη κρυώνεις
Εκεί ψηλά που βρίσκεσαι
Κι ακούς τους στεναγμούς μας.