ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ
Κάποτε επαναλαμβάνομαι,
δεν είναι δυνατόν, στην ηλικία μου, να μη συμβαίνει,
νομίζω ότι σας μίλησα για το πέτρινο-τσιμεντένιο ήταν,
αλλά,δεν ξέρω γιατί,το ονομάζαμε πέτρινο-γερμανικό πλοίο
που η πλώρη του εξείχε,λίγο ανοιχτά από τα Πευκάκια,στον
ενδότερο κολπίσκο του Παγασητικού.
Το αγαπούσαμε αυτό
το μέρος,βουτούσαμε από πάνω του ή ψαρεύαμε μουσμούλια
και σπάρους.Απέναντι βρίσκονταν μια ακτή, με ψωραλέα μπλε
πεύκα και,πίσω του ακριβώς,η εκβολή του υφάλμυρου
ποταμιού της Μπουρμπουλήθρας,όπου έκρωζαν μαυρόκοτες
και πάπιες,κι οι κυνηγοί έβριζαν τους ψαράδες,
(o Φιλάρετος Σατελιάν,ο Πολυχρόνης,ο την πέτ'χα την πάπα,ο Σκασίλας).

Κατάλοιπο της Κατοχής,στις αρχές της δεκαετίας του '60.

Συχνά είμαι προβλέψιμος,
με "τόση στιχοποιία, πώς θα γινόταν αλλιώς;
Στην ανάπλαση του λιμανιού και της ευρύτερης περιοχής,
το πλοίο ανασύρθηκε,τότε ήταν
                                    που
                                     μεγαλώσαμε
                                     κι έμεινε
                                     πέτρινη και πορώδης
                                     μόνον
                                     η καρδιά μας.