Ή,ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ,ΝΑ ΜΟΥ ΓΝΕΨΕΙΣ
Δεν γράφω πια όπως παλιά,δε βρίσκεσαι εδώ να στα διαβάσω
κι αν ήσουν θα'βλεπα στα μάτια σου, μόνο την αργή πτώση
ενός πτίλου, θα'βλεπα μια ντάτσα στους απέραντους αγρούς,
δεν προχωρώ πέρα απ'τη φλόγα του Ταρκόφσκι,όλοι πρέπει να
σωθούμε,λέει ο τρελός της Νοσταλγίας,αν ήσουν εδώ θα σου
διάβαζα,πτίλο είναι το φτεράκι,όχι ακριβώς πούπουλο,δεν ξέρω
αν θα καταλάβαινες, ποιος κρίνει αν καταλαβαίνεις ή όχι,ποιοι
έκριναν ότι ο Ντομένικο δεν είχε σώας τας φρένας, ο κόσμος
σώζεται μ'ένα θάνατο και μιαν ανάσταση και μεις
είμαστε στην είσοδο,
τα άδεια τρένα που δε σταματούν,σκηνικά απλά,
κι ο ήχος του πριονιστήριου, πλάι στον Ύμνο στη Χαρά,
θα'θελα να'σουν εδώ για να μου πεις αν ταιριάζουν
ο Σίλερ,ο Μπετόβεν κι ένας ταπεινός ξυλοκόπος,
όπως οι κάλτσες με τα παπούτσια,νομίζω
ότι μόνον εσύ θα μπορούσες να μου πεις ή, τουλάχιστον,
να μου γνέψεις,θα
                          ήθελα
                          να
                          ήσουν
                          εδώ.