ΜΟΝΟ ΚΟΙΤΟΥΝ ΘΛΙΜΜΕΝΕΣ
Τί μέρες απαιτητικές...Κάθε μια θέλει και το ποίημά της,
να περνά από χέρι σε χέρι,ώς να φθαρεί,
κάποιοι πουλούν τ'αποφόρια τους,
γνωρίζουν άριστα των εμπόρων τον εσμό
κι οι λέξεις πια δεν μας μιλούν,
μόνο κοιτούν θλιμμένες,
από μακρυά,δεν έχουν,άλλωστε, να πουν πολλά,
οι λέξεις που ήσαν κάποτε ακριβές,
όσο χρυσά κινέζικα αηδόνια,
τώρα ασχολούνται με τη λογιστική,το λαβείν και το δούναι
σε καιρούς φτήνιας,
μετρήσαμε λειψά και πήραμε το χειροκρότημα,
ναι, είχαν ψυχή κι αίμα ζεστό,
τώρα αργολογούν στην αγορά σαν υποζύγια ή
τιθασσευμένες οδηγούνται από καραγωγείς
-τί απαιτητικοί καιροί, την καρδιά σου να θυσιάζεις
όπως,στο ναό,τα περιστέρια.