ΟΧΙ, ΠΙΚΡΗ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ
Το θυμήθηκα: Για το "Βασιλικόν", της οδού Ικτίνου, σας έγραφα,
αρχές της δεκαετίας του 60,πρώτο μου κατάλυμμα στην Αθήνα,
ύστερα ξαναβρήκα τις πόρνες στην είσοδο που δεν άλλαξαν
τις ξανάδα όταν, στα φοιτητικά μου χρόνια,επισκέφθηκα
τόπους παλιούς, ίδιες τις είδα,μόνο πιο γερασμένες,
κι έσβησα το ποίημα-
δεν το'σβησα,
το πέταξα
σε μια σχάρα υπονόμου,είχε μια ομορφιά άλλη όταν,οχτάχρονος,
έμεινα εκεί,όλα μύριζαν κεφαλογραβιέρα και τσάι του βουνού
και σε ξυπνούσαν τα "λερώνει" των εργατών Τύπου
και το φεγγάρι
φαίνονταν απ'το παράθυρο του σαλονιού, με μια γκριμάτσα
απαρέσκειας,
"τί ζητάς"έλεγε "παιδί πράμα,εδώ;",
μα δεν είχα μάθει να μιλώ με το φεγγάρι και του γελούσα
κι ύστερα κατεβαίναμε
στο εστιατόριο να παραγγείλουμε μουσακά,

αλήθεια
τί θα κάνατε
αν βλέπατε ένα παράδοξο κύριο,
ν'αφήνει το μπαστούνι του,
να γονατίζει
μπροστά σε μια σχάρα υπονόμου και να προσπαθεί να σηκώσει το
καπάκι;
"αρουραίος;" θα ρωτούσατε και θα σας απαντούσε
 "όχι, πικρή μεταμέλεια".