ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΙΝ;
Κι  ύστερα συνηθίσαμε να κλαίμε, όπως στα όνειρα
που θυμίζουν άσπρα σύννεφα,όπως
όταν μυρίζει ο αέρας πασχαλιές και βιολέτες.
Μας δόθηκε αυτό το προνόμιο,ένα βρεγμένο πρόσωπο,
πάνω στο σκοτωμένο χρόνο, είναι απόδειξη ότι υπάρχουμε.
Τί κι αν δεν μας ονομάζουν ποιητές, το αισθαντικό, πλέον, ergo
κατισχύει.Συνήθως,τα βράδια, κλαίνε και κάποιοι άλλοι,
δίπλα μας πρέπει να βρίσκονται, μα είναι δύσκολο
να τους διακρίνουμε, να 'ναι οι άγγελοί μας
ή όσοι έζησαν ένα μεγάλο πριν;