ΕΔΩ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΜΕ, ΤΟ "ΠΑΝΤΟΤΕ" ΙΣΧΥΕΙ
Τα ποιήματα υποτίθεται ότι τελειώνουν
μ'έναν αιφνίδιο θάνατο,
το άναμμα και το σβήσιμο ενός διάττοντα,
θυμίζουν το τέλος, στο ταξίδι του κοριτσιού με τα σπίρτα,
δεν υφίσταται πλαίσιο,άνω τελεία,
δευτερεύουσα πρόταση,το κουπί δε σπάει
στα πλευρά της θάλασσας
-εδώ που τα λέμε,τίποτε δεν τελειώνει
ούτε συ κι εγώ, αν δεν μας σταματήσουν,
και τότε,ακόμη, εξακολουθεί
η φορά,
τα τριαντάφυλλα ανθίζουν αργά,οι άνθρωποι περνούν
ο ένας στο όνειρο του άλλου,
μια υποδόρια κινητικότητα,
η βούληση του Αγίου Μαξίμου, είναι κίνηση
και η αγάπη
και λάθος τό 'γραψα,είμαστε, μονίμως,σκονισμένοι,
από την σύγκρουση των μετεωριτών.