ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΓΑΛΜΑ
Ο άνθρωπος εκείνος,
κρατούσε στα χέρια το ραγισμένο προσωπείο του
και περπατούσε στο δακρυσμένο λιβάδι του ουρανού.
Μιλούσε μόνος,
για την δόξα των αρχαίων ημερών,
τότε που η ιστορία γέμιζε τα κάδρα των προγόνων,
τότε που τα σύννεφα  έπεφταν,γύρω, σαν κορδέλες,
μιλούσε μόνος,
ενίοτε και με τους πεθαμένους του.

Γιατί, αυτό, εντέλει, είναι μοναξιά,
να'σαι έτοιμος,κάθε στιγμή,να γίνεις άγαλμα.